Mijn eerste Stonesconcert was in 1975, ik was toen 16 jaar. Dat was in het stadion van FC Den Haag. Ik was met Robbie Noorman, mijn toenmalige vriend en we gingen met de trein. We stonden vooraan urenlang te wachten en het dak ging er helemaal vanaf toen ze uiteindelijk opkwamen. De uitvoering van het nummer ‘Hot Stuff’ staat me nog goed bij met een Mick Jagger die door zijn knieën zakkend en zijn armen wijd uitelkaar, een dans uitvoerde die indruk maakte. Ook staat me nog bij dat hij eerst een emmer water over zichzelf heen gooide en later over het publiek, als een apostel liet ik me dopen door dominee Mick.
De terugweg was een chaos, natuurlijk mistten we de laatste trein vanuit Utrecht naar Amersfoort, waardoor we gedwongen werden een slaapplaats te zoeken in Utrecht, die vonden we uiteindelijk in een bouwkeet, die we deelden met een dakloze. ’S Ochtends namen we de eerste trein om een uur of 6.

IMG_4637

Mijn tweede Stonesconcert was in 1996, ik was toen 36 jaar. Dat was in Duitsland, op het fabrieksterrein van Volkswagen in Wolfsburg. Ik was met mijn toenmalige vriendin Liliana Mezina en we gingen met de trein. We stonden urenlang te wachten en tot overmaat van ramp begon het te regenen. Pijpestelen regende het toen de Stones opkwamen met de fantastische openingswoorden;
‘i’m gonna tell how it’s gonna be, you’re gonna give your lovin’ to me’ van het onweerstaanbare nummer ‘Not fade away’. Ik kende het sinds mijn twaalfde toen ik op mijn verjaardag de muziekcassette met het album ‘Big Hits High tide and green grass’ kreeg, waar ik met rooie oortjes naar lag te luisteren op mijn slaapkamertje. Daar sta je dan, 24 jaar later, het nummer uit volle borst mee te zingen in de stromende regen. Ook hier weer een geweldig concert.
De terugweg was wederom een chaos, de laatste trein was net voor onze neus weggereden en er kwam geen trein meer. Daar stonden we dan, met duizenden anderen, op het station van Wolfsburg. Er zat weinig anders op dan ter plekke op de grond te gaan zitten. ’s Ochtends namen we de eerste trein om een uur of 6.
Dat was de laatste keer dat ik de Stones gezien heb, dacht ik toen.

Inmiddels, Juli 2022, 26 jaar later, ik ben inmiddels 62, zag ik de Stones voor de derde keer. De prijs van een kaartje was inmiddels tot astronomische hoogte gestegen, maar mijn belangstelling evenzeer. Dit keer ging ik met mijn beste vriend Fred, die ik dit jaar ook alweer 50 jaar ken. OK, de show van 13 juni ging niet door, de show van 7 Juli werd het. Natuurlijk waren we al om 16 uur present bij de Arena, waarvan de deuren om 17 uur open zouden gaan. Tot onze verrassing kregen we een armbandje voor de ‘Golden Circle’ en stonden we op redelijke afstand van het podium. Natuurlijk een beetje afzien met dronken mensen die telkens voor probeerden te dringen, hier en daar wat duwen en stoten, maar uiteindelijk konden we het uitstekend zien toen de show begon. Wat voor een show, 2 uur lang ging het dak er helemaal af in de Arena. Heel fijn om mijn favoriete nummers te horen van hun beste platen; ‘Sticky Fingers’ met het geweldige ‘Can’t you hear me knockin’, van ‘Let it bleed’ zelfs vier nummers: ‘midnight rambler’, ‘gimmie shelter’ en ‘you can’t always get what you want’. Daarnaast ook nog het door Keith gezongen ‘You got the silver’. Ook het geweldige ‘Exile on Mainstreet’ album, volgens velen de beste Stonesplaat, kwam uitgebreid aan bod: ‘Happy’ gezongen door Keith, ‘Tumbling Dice’ en het country nummer ‘Sweet Virginia’.

Mick was in topvorm en bewees maar weer eens de beste frontman aller tijden te zijn. Keith en Ronnie oogden wat ouder. De kniebuigingen en karatetrappen van Keith bleven dit keer achterwege, maar om nou met de NRC recensie mee te gaan en te zeggen dat het voor Keith allemaal niet meer zo hoeft, dat vind ik te ver gaan. Zijn spel en bewegingen waren inderdaad minimaal, maar hij speelde perfect en was goed bij stem.

Na het concert ging ik rustig naar huis met mijn auto, die in de parkeergarage stond. Thuis dronk ik nog een biertje, nog even nagenieten. Dat doe ik nog steeds, Vrijdag heb ik alle recensies gelezen, die vrijwel allemaal lovend waren. Gisterenavond het ik bijna het hele concert op You Tube kunnen zien. Ja, het is 2022, maar we waren erbij!
Dit was mijn derde Stones concert en de beste, zondermeer. Alles klopte; het geluid en de show. De juiste nummers, kortom het was legendarisch, een onvergetelijke avond.

De ceremonie die geen ceremonie was. Eindelijk was het dan zover, mijn vrouw had haar inburgeringsexamen gehaald en had vervolgens naturalisatie aangevraagd. Dat was Augustus vorig jaar. We overhandigden alle benodigde papieren, het inburgeringsdiploma en 2 pasfoto’s. Daarna moest tot betaling worden overgegaan. Ik vroeg wat de kosten waren en verstond 59 Euro. Dat bleek ik niet goed verstaan te hebben, het betrof namelijk 950 Euro, en we moesten zeker een jaar wachten totdat we bericht kregen. Dat bericht kwam dit jaar uiteindelijk met een oproep naar het gemeentehuis te komen. Aldaar zou de ‘verklaring van verbondenheid’ afgelegd moeten worden. Mijn vrouw ging dus naar het gemeentehuis, had 3 minuten een gesprekje met een ambtenaar, die haar de volgende presentjes gaf: een Nederlandse vlag, een zakje bloembollen en een pakje stroopwafeltjes. Vervolgens las hij de ‘verklaring van verbondenheid’ aan haar voor;

‘Ik verklaar dat ik de grondwettelijke orde van het Koninkrijk der Nederlanden, haar vrijheden en rechten respecteer en beloof de plichten die het staatsburgerschap met zich meebrengt getrouw te vervullen’.
‘Dat verklaar en beloof ik’.

Hij vroeg haar om het laatste zinnetje te herhalen en dat deed ze.
In de bijgevoegde brief stond een QR code met een toespraakje van de burgemeester.
Tenslotte vroeg de ambtenaar haar om een afspraak te maken met de gemeente.

Mijn vrouw had nog niet door, ik ook niet, dat dit de ceremonie was, die hooguit 3 minuten had geduurd.
Dus wij gingen ervan uit, dat mijn vrouw de verklaring van verbondenheid nog uit haar hoofd moest leren en daarna onder eed moest afleggen op de ceremonie die ging komen en waarbij ze het paspoort uitgereikt zou krijgen.
Niets bleek minder waar, want toen we ons vol verwachting melden bij het gemeentehuis, mijn vrouw had haar mooiste jurk aangedaan, moesten we een nummertje trekken en een half uur wachten. We kregen te horen dat we een paspoort aan konden vragen, dat kostte 75 Euro en we konden pasfoto’s maken in de stad voor 15 Euro.
Dat was een grote teleurstelling, want ik keek ernaar uit om mijn vrouw te zien ‘shinen’, haar moment waarvan ik een mooie foto zou maken. Dacht ik.
De naturalisatie en het paspoort zijn 2 procedures, kregen we te horen.
In plaats van de verwachte feestelijkheden moesten we een nummertje trekken, wachten en betalen.
Het bleek nog voor de coronajaren te zijn dat dergelijke ceremonies werden gedaan, met grote bijeenkomsten van nieuwe inburgeraars die van de burgemeester een paspoort kregen uitgereikt. Die verhalen had ik vaak gehoord van mijn leerlingen. Nu gaat alles dus anders.
De volgende dag las ik in het nieuws dat er vorig jaar 45000 naturalisaties in Nederland hadden plaatsgevonden. De meeste van de hele wereld. Canada stond op de tweede plaats met 6000 naturalisaties, Frankrijk op 3 met zo’n 4000 naturalisaties.
Naast de veranderingen door de coronacrises, is het met zulke aantallen niet verwonderlijk dat de hele inburgeringsceremonie gewoon lopende bandwerk is geworden .

Nietsvermoedend liep ik op Zaterdagavond de keuken in om een nieuw biertje te pakken, zoals ik al honderden keren gedaan moet hebben sinds we hier een jaar geleden kwamen wonen. Ik deed de kraan open om mijn glas te spoelen, maar schrok me rot toen ik ineens iets zwarts omhoog zag springen. Doodsbang vluchtte ik de huiskamer in, roepend: ‘een muis, een muis in de keuken!’. Mijn vrouw liep rustig de keuken in. Rustig, zonder te twijfelen, sloeg ze de muis dood met een lepel. Aan zijn staartje vasthoudend hield ze de muis lachend voor mijn neus. Als een klein kind deinsde ik terug. ‘Watje, slappeling, bangerik’ dacht ik later en ik schaamde me dood voor mijn gedrag. Ben je potverdorie 62 jaar en zo bang als een konijn voor een lullig muisje!
Ik ben een slappeling op dat gebied. Muizen, ratten, slangen, spinnen en andere enge insecten; ik ben er doodsbang voor. Wat dat betreft ben ik een verwend welvaartskindje dat nooit een dier geslacht of gevild heeft.

Mijn vrouw is een natuurmens; ze kan kippen de kop afsnijden en slachten, net als eenden en varkens. Ze kan vissen met de blote handen uit de modder vangen, ze vangt vissen, legt ze meteen op de grill en eet ze met smaak op. Hetzelfde geld voor oesters, mosselen en krabben, die ze uit de zee plukt.
Ze plukt paddenstoelen, raapt schelpen op van het strand en weet er een lekkere maaltijd van te maken.

Bovendien is ze kok en in de horeca zijn muizen een bekend verschijnsel. Ze heeft er in haar loopbaan al honderden afgemaakt. Gewoon met een mes of lepel die binnen handbereik is. Zonder twijfel of angst, voor haar is het de gewoonste zaak van de wereld.

Ik vind dat ik een stoere vrouw heb.

‘Bitte bleib stehen, bleib stehen’ smeekt zanger Till Lindemann van Rammstein in het nummer ‘Zeit’. In een fantastische hoes gestoken, vinyl waardig..

Het nummer’OK’, letterlijk vertaald; Ohne Kondom. En het feestelijke ‘Dicke Titten’ begint met een fanfare hoempapa gevolgd door de heftige rockende Rammstein gitaar. Aleen maar goede nummers op deze plaat, je moet hem wel hard draaien. Het laatste, prachtige afscheidslied ‘Adieu’ met de woorden; ‘Adieu, Goodbye, Auf Wiedersehen. Den letzten Weg muss du alleine gehen’.

Eigenlijk is het totaal over de top, TE hard, TE brutaal en dan ook nog in het Duits! Tegelijkertijd maakt het dat nou net zo leuk aan die band. Hun laatste plaat, ‘Zeit’ is een topper.

Denk aan knallende gitaren, een zware, donkere zangstem en hilarische teksten in het Duits die tot meezingen aanzetten.
Achtergrondmuziek is het bepaald niet, de meningen zijn verdeeld tussen vreselijk en geweldig.

Staat het bier koud in de koelkast? Zijn de buren niet thuis? Zet dan de volumeknop lekker hoog en onderga deze geweldige plaat van Rammstein!

Vanaf het eerste nummer Armee der Tristen tot en met het laatste nummer Adieu. Geniet ervan nu het nog kan.

Theo Maassen had de volgende grap; ‘Waar moet het heen met de wereld? Niemand weet het. Ja, Frank Boeijen weet het, maar die kan niemand verstaan’.
Klopt, hij maakte veel platen met mooie muziek, maar wat hij nou precies zong was velen een raadsel.
En toch, sinds ik zijn laatste plaat aangeschaft heb, ben ik onder de indruk. De muziek alleen al, bovendien zit er een tekstvel bij. Wat het leuke is, hij steelt er zelf ook de draak mee.

Vooral in het nummer ‘een zanger die fluistert’.
En zacht
Als je goed luistert
Een zanger die fluistert
Meer zal
Het niet zijn
Ik hoop
Dat je vindt wat je zoekt
En als er iets verloren is
Een gevoel van
Gelatenheid
En gemis

Mooi, heel mooi! Pure poëzie.. die goeie band erachter maakt het compleet. Net als het nummer ‘Het Park’ naar aanleiding van een bezoek aan het park waar alles begonnen is; Kronenburger Park, een van zijn grootste hits. Hij gaat terug;
Vandaag was ik in het park
Ik liep door mijn lied
Daar kom ik vandaan
En dacht aan toen
Jong waren wij
Voor ons het leven
Er was geen tijd
Maar de hoop op vrijheid

Zeg het met bloemen!
Als nieuwe inwoner van Haarlem mocht ik dit jaar voor het eerst het bloemencorso meemaken. ’s Ochtends was ik al in Sassenheim waar het corso begon en ’s avonds kwam het in Haarlem aan.
De kanten van de wegen stonden vol mensen, de Gedempte Oude Gracht was het eind- en beginpunt. Mooie bloemen en opgetuigde wagen die in parade reden, af en toe onderbroken door fanfare.

Gezellige sfeer, hele families op de been en bloemen all over the place.
Draaiorgels, fanfares, karaoke en op hoge benen, kortom voor elk wat wils!
IMG_4465 (1)
De volgende dag ging het feest verder, erg leuk voor de kinderen ook.
En het weer deed de rest, de sfeer kon niet meer kapot in dit zonnige weekend!
IMG_4464

IMG_4462

IMG_4460

Het is bijna vijftig jaar geleden dat ik mijn eerste concert op 13 jarige leeftijd meemaakt: Led Zeppelin in het Ahoy Rotterdam. Niet de eerste de beste, een wereldband in die tijd. Het maakte diepe indruk op mij, ik zag later nog tientallen concerten van de grootste bands ter wereld, maar dit eerste concert overtrof alles. Led Zeppelin.
Totdat ik Goldband meemaakte, niet te vergelijken met Zeppelin, zeker niet qua muziek. Maar qua sfeer overtrof dit alles wat ik aan concerten had meegemaakt.

Inmiddels ben ik getrouwd en alweer 62 jaar oud. Grappig was, dat ik de plaat van Nederlandse band ‘Goldband’ zag en zonder te luisteren meenam. Intuïtie. Toen ik hem thuis opzette, s ’avonds met mijn vrouw, bleek de muziek onweerstaanbaar, we hebben gedanst. Kwam natuurlijk ook omdat het Nederlands gezongen was, maar vooral de dansbare en simpele 80’s muziek deed wonderen. Hoewel het totaal niet mijn muziek is, eigenlijk is het pubermuziek, of in ieder geval voor jonge mensen. Ik hou meer van de betere popmuziek zoals dat heet, maar toch was dit meteen onweerstaanbaar. Grappig dat dat nog kan, je door een plaat zodanig laten verrassen.
Technisch stelt het allemaal niet zoveel voor, verwacht geen muzikale hoogstandjes. De zang is OK maar niet een bijzondere stem of zo. De teksten, ja die zijn leuk, maar niet meer dan dat. En toch, alles samen pakt het goed uit.

En dat bleek helemaal het geval toen we de band in Paradiso zagen, mijn vrouw en ik. Een cadeautje voor Valentijnsdag voor haar. Het was op een Dinsdagavond, de enige vrije avond voor mijn vrouw, die kok is in een restaurant.
OK, daar stonden we dus in Paradiso. Prachtige zaal, met zekerheid een van de mooiste concertzalen van Nederland.
Het werd drukker en drukker en het publiek was gemiddeld drie maal zo jong als ik.
Toen het begon ging het helemaal los. Ik heb wilde concerten meegemaakt van Nederlandse bands; Herman Brood, Gruppo Sportivo en De Dijk, waarbij het publiek behoorlijk uit hun dak ging. Maar dit was wat anders; iedereen zong de nummers keihard mee en iedereen stond te springen en te hossen; er was geen ontkomen meer aan.

Mijn vrouw riep nog: ‘mijn rug is nat van het bier en het zit ook op mijn haar’. Waarop ik terugriep: ‘Geeft niet! Hoort erbij!’. Binnen no-time was je nat van het bier, het stonk ook naar bier en zweet, je kreeg af en toe een duw of er ging iemand op je tenen staan. Geeft niet, hoor erbij!
Want wat een feest was het!
Onvergetelijk en wat voel je je ineens weer jong! En wat een leuk en dolenthousiast publiek, daar in Amsterdam.
Een avond om nooit te vergeten.

Tot nu toe de dans ontsprongen, bijna alles terug naar normaal, nooit gedacht dat ik er nog last van zou krijgen, maar toch. De collega van mijn vrouw en daarna vier van haar collega koks. Voordat ik het wist had ik het ook. Is niet fijn. Kriebel in de keel, hoesten. Daar begon het mee. Veel hoesten, hoofdpijn en ook spierpijn want het stopt niet snel. Slapeloze nachten en slaperige dagen. Komt helemaal niet goed uit, komt het natuurlijk nooit, maar uitgerekend in de week dat ik met 3 nieuwe klassen zou beginnen overkomt me dit. Geen inkomsten ook, flinke domper. Maar vooral ziek, echt ziek. Kan me niet herinneren ooit zo ziek te zijn geweest. Na de Maandag hoesten, leek het Dinsdag mee te vallen, de hoest ging langzaam weg. Hoofdpijn bleef wel. Tot Woensdag, toen begon m’n neus. Niezen, kriebelen, pakken met zakdoekjes gingen er doorheen. Dampo, paracetamol. Bijna misselijk van de gemberthee de hele dag door. Elke paar uur weer een paar uur op bed. Slapen, dat is het beste medicijn. Donderdag, nog steeds hoesten en niezen. We kregen bijna medelijden met onszelf, want mijn vrouw had het ook. ‘ Leuke collega heb jij’ klaagde ik. ‘Wat doet ze ons aan’.
Maar vrijwel direct daarna; ‘nee, wij zijn niet zielig, de mensen in de Oekraïne, die zijn pas echt zielig’. Een waarheid als een koe.

De Amerikaanse Senaat heeft afgelopen nacht unaniem een resolutie aangenomen waarin de Russische president Vladimir Poetin wordt bestempeld als oorlogsmisdadiger.
Dit bericht kwam vandaag in het nieuws.
Een aanwijzing dat Putin het met mensenlevens niet zo nauw neemt, om het maar eens voorzichtig uit te drukken.
De Amerikaanse president is niet de eerste regeringsleider die spreekt over oorlogsmisdaden. Begin maart zei de Britse premier Johnson al dat ‘in zijn ogen’ het regime van Poetin zich schuldig maakt aan oorlogsmisdaden. Johnson gaf toen als voorbeeld het gebruik van bepaalde soorten omstreden munitie bij bombardementen op onschuldige burgers.
Het Internationaal Strafhof in Den Haag is begin maart een strafrechtelijk onderzoek begonnen naar oorlogsmisdrijven gepleegd in Oekraïne.

Er bestaan lijstjes van de ergste oorlogsmisdadigers en hoeveel doden ze op hun geweten hebben.
Wat zijn de drie grootste massamoordenaars in de geschiedenis?
1. Mao Zedong – 1943 – 1976 – 78 miljoen
2. Jozef Stalin – 1922 – 1953 – 23 miljoen
3. Adolf Hitler – 1934-1945 – 17 miljoen

Dramatisch en hartverscheurend, de dagelijkse beelden uit de Oekraïne. Putin en zijn maffiaclan van miljardairs doet, wat sinds 1945 niet meer voorkwam; een openlijke aanval op een Europees land. Oorlog. Defensie is ineen keer weer prioriteit no. 1, kijk naar Duitsland, die voor het eerst na de oorlog zijn defensiebudget drastisch gaat verhogen naar 100 miljard Euro per jaar. De door de VS gevraagde 2% van het BNP is daarmee voldaan. Een plotselinge, totale ommezwaai.

Ik zag het begin van de oorlog vorige week Donderdag 25 April op een Hotelkamer van de elfde verdieping in Valk Hotel Utrecht – ik moest daar lesgeven aan een groepje schoonmaaksters – op een groot beeldscherm; de eerste beelden van de aanval.
Raketten, bommen, colonnes en de aankondiging van Putin, wat zag hij er akelig slecht uit, vol wraak en haat, woedend was hij.

De afgelopen week dagelijks het trieste nieuws gevolgd. Vaak moest ik terugdenken aan het verhaal dat ik hoorde in 1994, na de Val van de Muur, in Dessau – Oost-Duitsland.
Dhr. Heideblut vertelde over de situatie in Dessau in Mei ’45;
‘Eerst werd alles platgebombardeerd, alles kaputt. Daarna kwamen de ‘Ami’s’, de amerikanen. Met groot materiaal in vrachtwagens en jeeps. Ze installeerden elektrisch licht en verdeelden eten: vlees, brood, koffie en Lucky Strike sigaretten. Aan de kinderen gaven ze kauwgum. We waren stomverbaasd. Na een paar dagen gingen ze weer.
Toen kwamen de Russen. Met paard en wagen kwamen ze aangesjokt in het donker. Ze hadden alleen wat dunne soep uit te delen en ze wasten zich in toiletpotten, die ze nog nooit eerder hadden gezien. Aardappels kenden ze ook niet, die aten ze ongeschild op’.
Rusland, die de oorlog alleen won dankzij de lend-lease act van de Amerikaanse president Roosevelt, waarbij grote wapenleveranties ook aan de Russen werden gegeven.

Respect voor de Oekraïners, die niet zoals de meeste Afghaanse en Syrische mannen hun land ontvluchten met hun vrouw en kinderen, maar waar elke man in het land blijft en terugvecht. Elke man vecht voor zijn leven en zijn land met alles wat hij heeft, dus ook de president en de burgemeesters. Ze hebben wel lef. Ze staan er alleen voor, het is te hopen dat de wapenleveranties uit Europa op tijd komen en dat ze het Russisch offensief tot stilstand brengen.

En Nederland, het wordt inderdaad tijd om de dienstplicht weer in te voeren en het defensie budget drastisch te verhogen.