Nederlands leraar

Blog

De Kaapse Bossen in Doorn is onze favoriete paddenstoelenbos. Telkens weer worden we verrast door de geweldig mooie hoge bomen, het mooie groen blijft een lust voor het oog. Ook voor de ziel, het lichaam en de geest. Kortom voor het algemeen welbevinden, nieuwe inspiratie en levenslust.
Ademen is iets bijzonders, de boslucht ruikt hier goed. We komen er een paar keer per jaar, maar altijd komt mijn vrouw met een grote zak vol paddenstoelen thuis. Ze is dan heel druk in de keuken, waar ze de paddenstoelen zorgvuldig schoonmaakt en daarna kookt.


Deze keer was haar zus uit Thailand op bezoek en ze neemt paddenstoelen mee naar huis in haar koffer. Trouwens ze neemt ook nog mee: chocola, stroopwafels, een paar klompen, een paar dozen wijn en nog veel meer. Het lijkt wel of ze een kleine supermarkt als bagage mee terugneemt.
Zoals gewoonlijk zoek ik niet mee, ik loop gewoon rustig in het bos mee en soms ben ik ze ineens kwijt. Meestal komen ze dan na een tijdje uit de dichte bossen weer tevoorschijn.

Het paddenstoelenseizoen is door de natte zomer al helemaal begonnen, naast de zomerpaddenstoelen zijn de herfstpaddenstoelen ook al van de partij. Gisterenavond bij het nieuws beweerde een paddenstoeldeskundige nu in augustus al 40 soorten paddenstoelen te hebben gevonden. Nou, me dunkt, gouden tijden voor de paddenstoelenzoeker! Daarvoor hoef je niet naar het buitenland te gaan.

Mijn favoriete museum, ga ik elk jaar een keer kijken. Geheel zonder subsidie komt dit geweldige museum telkens weer met een verbluffende expositie op de proppen. Hier godzijdank geen ‘woke’, geen slavernij gedoe, geen klimaat, duurzaam, ‘inclusiviteits’- en ‘diversiteits’gedram waar de gesubsidieerde kunst tegenwoordig zo prat op gaat.
Kunst moet aanzetten tot nadenken en als erbij gezegd wordt wat je moet denken dan is er voor mij geen kunst meer aan.
Kunst zoals kunst bedoeld is, daarvoor ga ik naar Voorlinden.

Song Dong (1966) – Through the Wall, 2016
Foto: Antoine van Kaam
Absoluut hoogtepunt van de tentoonstelling is Through the Wall van Song Dong (1966). De Chinese kunstenaar verenigt verleden en heden met traditionele houten kozijnen en ramen en moderne hanglampen. Wanneer je dit werk inloopt, waan je je in een soort teletijdmachine en wordt je wereldbeeld gekanteld.

François Morellet (1926-2016) – L’Avalanche, 2006
Foto: Antoine van Kaam

Wanneer het oude en het nieuwe niet goed samengaan, kan dat leiden tot grote problemen. Zo kunnen lawines ontstaan wanneer de nieuwe sneeuwlaag niet goed hecht op de oude onderlaag. Een kleine verschuiving of knal kan dan grote gevolgen hebben. Daaraan herinnert de zaalvullende installatie L’Avalanche van François Morellet (1926-2016). Met neonbuizen laat hij op mathematische en transparante wijze de beweging van een lawine zien.

De tentoonstelling opent met het vaststellen van de status quo. Met zo’n 220.000 scherpe vishaken op linnen bootst de Cubaanse kunstenaar Yoan Capote (1977) Isla (elegia) een woeste zee na. Het werk gaat over het geïsoleerde leven op een eiland, waar de zee je beperkingen oplegt, maar ook voorziet in je levensbehoeften en uitzicht biedt op een kansrijke horizon – wellicht aan de andere kant van het water.

Alex Katz
De heldere kleuren, gladde oppervlakken en scherpe composities. De koele abstraherende stijl, monochrome achtergronden en monumentale grootte: je herkent het werk van de legendarische Alex Katz (1927) direct. Al bijna acht decennia schildert hij de Amerikaanse cultuur en de moderne maatschappij. Als geen ander weet Katz het ‘onmiddellijke nu’, zoals hij het noemt, vast te leggen. De schilder laat zich inspireren door de vormentaal van dans, televisie, films en billboards. Hij is een belangrijk wegbereider voor de pop art en wordt gezien als één van de belangrijkste Amerikaanse kunstschilders van de 20ste eeuw. Zijn werk wordt geprezen om de unieke stijl en techniek en is te zien in musea over de hele wereld – en vanaf 10 juni in Voorlinden.
Alex Katz: ‘Ik maak graag een beeld dat zo eenvoudig is dat je er niet aan voorbij kunt, en zo ingewikkeld dat je het niet kunt doorgronden.’


Ron Mueck (1958), Couple under an Umbrella, 2013
Foto: Antoine van Kaam

Ron Mueck
Ron Mueck maakt hyperrealistische mensfiguren, die hij tot in het kleinste detail uitwerkt. Ze lijken van vlees en bloed, maar zijn gemaakt van polyesterhars en silicone. Hij maakt ze nooit levensgroot, maar kleiner of groter dan de werkelijkheid. Couple under an Umbrella is exact twee keer zo groot als wij. De kunstenaar verbeeldt de gewone mens, maar maakt geen portretten van bestaande personen. Ze hebben iets universeels en heel herkenbaars, ondanks hun bijzondere formaat.

Maurizio Cattelan (1960), zonder titel, 2001
Foto: Antoine van Kaam

Maurizio Cattelans miniliftjes
In museum Voorlinden zijn wel heel bijzondere liften te vinden: ze zijn net iets hoger dan de enkels van een volwassene. De liften zijn gebouwd op een schaal van 1:7,5 en verdwijnen naar een onbekende bestemming in een gebouw dat geen verdiepingen telt. De kunstenaar Maurizio Cattelan speelt met zijn miniatuurliftjes een kopieer- en verkleinspel dat je met andere ogen naar de realiteit laat kijken. Herkenning en vervreemding gaan hand in hand – precies waar het de kunstenaar om te doen is.

Open Ended
De sculptuur Open Ended van de Amerikaanse kunstenaar Richard Serra weegt maar liefst 216 ton. Het cortenstalen werk is 4 meter hoog, 18 meter lang en 7 meter breed. Het is een kunstwerk vol tegenstellingen: het is tegelijk elegant én loodzwaar, industrieel én organisch, statig én speels, hol én bol. Zes gewelfde stalen platen vormen samen een doolhof. Open Ended is een kunstwerk dat je al wandelend moet ervaren.

Er was nogal wat over te doen dit jaar in de pers. Zo zou ‘vulgair’ dansen verboden zijn, het zogenaamde ‘bubblin’ was te aanstootgevend want er waren ook kinderen bij. Lachwekkend hoe een wereldstad als Rotterdam hiermee laat zien hoe kleinburgerlijk, bekrompen en betuttelend het gemeentebestuur is. Ook zou er maar 1 enkel biertje op straat gedronken mogen worden. Hoe een en ander gehandhaafd zou worden was nog een raadsel, want er is al een tekort aan politieagenten.

Dit mocht echter de pret niet drukken; het was een prachtfeest. Na een paar kleine buitjes begon tijdens de parade ineens de zon te schijnen.
Wat geweldig om die heerlijke exotische danseressen uit vele tropische en caraibische landen te mogen bewonderen die langs komen dansen.
Prachtig uitgedost in felle kleuren.

Ook Rotterdam was goed bereikbaar, we reden zo de Wijnhaven parkeerplaats in waar je voor een redelijk tarief kon parkeren.
Vanaf 13 uur was het top entertainment wat je voorgeschoteld kreeg:
Oogverblindende kleurrijke kostuums, prachtige dansende mensen en lieve, schattige kindertjes die meededen.

Wat een gezellig feest; vrolijkheid, uitbundigheid, euforie! Vier het leven, vier de liefde. Dit was puur, dit was echt groots genieten.
Volgend jaar gaan we weer!

Sommige uitstapjes stel je te lang uit. Zo stond de kaasmarkt in Alkmaar al jaren op het programma maar het kwam er telkens niet van. De kaasmarkt is elke vrijdag in de zomer. Parkeren in Alkmaar is geen enkel probleem, als je tussen 9 en 10 uur komt is er plaats genoeg in de parkeergarage.
Maar dan heb je ook wat; een stukje Hollandse cultuur van de bovenste plank.


Gezellig centrum, prachtige open boten vervoeren de grote kazen via het water naar de markt. Genieten van het eeuwenoude ritueel van de kaasdragers met de mooie hoeden. Meisjes in klederdracht op klompen lopen met de kazen langs het publiek en laten zich met plezier fotograferen.
Natuurlijk koop je zo’n pakket van drie kazen voor zo’n 15 euro.

Het kaaseten staat bij ons weer helemaal in de belangstelling. Wat is het eigenlijk een prachtig product en wat smaakt het toch lekker.
Ook zoiets; jarenlang maar mondjesmaat kaas gegeten en dan koop je kaas op de markt en merk je hoe lekker dat eigenlijk wel niet is.
Voor de rest is Alkmaar ook gezellig; terrasje pakken, leuke winkeltjes bekijken, de grachten, de boten, de historische panden.

Google Translate

17.07.2023

Blog

Ik was aanvankelijk nogal sceptisch over Google Translate, omdat de vertaling niet altijd helemaal klopt. Ik ben nog van de generatie die met woordenboeken gewerkt heeft. Ik las boeken in het Frans en Duits met het woordenboek ernaast. Woorden die ik niet snapte zocht ik meteen op, dan pakte ik mijn woordenschrift erbij en schreef meteen de verschillende betekenissen op en een paar contextzinnen erbij. Dat was natuurlijk veel werk maar het hielp me wel. Zaak is het natuurlijk om je woordenschrift af en toe nog eens na te lezen om het niet te vergeten. Er kwam nog bij dat ik in het Frans, wat mijn hoofdvak was op de Universiteit van Amsterdam, een kleine 20 boeken moest lezen vanaf de 16 tot en met de 20e eeuw. Dus je had te maken met uitdrukkingen en bepaalde woorden die al helemaal niet meer gebruikt werden in deze tijd. Ook las ik graag de romans van Sartre en Camus, ook niet de meest toegankelijke gedachtes en filosofieën die deze mannen op papier hebben gezet. Maar ik heb ze aandachtig gelezen en ik stelde het zeer op prijs. In de 21e eeuw wordt alles gegoogeld en dat heeft zo zijn voordelen. Zo ben ik bijvoorbeeld zeer tevreden met het feit dat ik enigermate met mijn schoonzus kan communiceren. Ze is Thaise en ik ben die taal niet machtig, dus spreek gewoon in mijn telefoon op de google translate app in wat ik wil vertalen en het wordt vertaald. Meestal begrijpt ze het wel. Toch leuk, want mijn vrouw werkt en haar zus is een maand op bezoek. Zit ze de hele dag bij mij thuis, wassen we samen de ramen, maken we samen het huis schoon, zetten we samen nieuwe planten in de bakken op ons balkon. Kortom, alles waar ik nooit aan toe kom en mijn vrouw ook niet, doen we nu. Zeer nuttige tijdsbesteding! En dankzij Google Translate kan ik haar zeggen wat ik graag wil doen en kan ik haar bedanken voor wat ze heeft gedaan. Fijn!

45 jaar niet gezien…
Een telefoontje; ‘je mag 16 x raden met wie je spreekt’. ‘Geen idee, zei ik. Ik herkende de voor mij totaal onbekende stem niet. ‘Sjoerd’.
“OK goh da’s lang geleden!
Het moet omstreeks 1980 geweest zijn, inmiddels dus meer dan 40 jaar geleden dat we dikke vrienden waren; hij, Fred en ik. Met Fred ben ik al die jaren vrienden gebleven, maar Sjoerd zijn we uit het oog verloren.
Ieder zijns weegs, zoals dat vaak gaat. Als vrienden gaan trouwen of verhuizen.
Maar we maakten meteen een afspraak, de volgende zaterdag, op 1 Juli zouden we bij hem op bezoek komen.
‘ik woon in Bommel aan de Maas, aan het water, prachtige plek. Ik heb een bootje, we kunnen varen’.
Later nog een appje: of we zelf alcohol mee wilden nemen, want hij dronk niet meer. Dus we hadden beiden een Six pack Hertog Jan mee en Fred nog een fles Chardonnay.
Die Zaterdag haalde ik Fred op in Den Haag, dat is 58 km en vandaar is het nog 114 km naar Bommel. Aardig eindje tuffen dus. ‘Een bijdrage aan de benzinekosten stel ik zeer op prijs’ liet ik me ontvallen. Met een benzineprijs van bijna 2 euro per liter komt de reis van 374 km dan al snel op zo’n 68 euro had ik uitgerekend. Gelukkig was dat geen probleem.

Het was even zoeken, maar uiteindelijk kwamen we tegen een uur of vijf aan in Bommel aan de Maas. Een watersportgebied. Zijn huis dat hij voor twee en een halve ton gekocht had lag direct aan het water met een mooi terras en een zeil- en motorboot ernaast. We waren onder de indruk. ‘Mooi zeg, goed gedaan man’. 30 jaar bij dezelfde baas blijven werken werpt zo zijn vruchten af, moesten we constateren. Zijn karakter was nog als vanouds, al zag hij er zelf een stuk ouder uit, niet in de laatste plaats vanwege zijn kale boven schedel, een coup Herman van Veen had hij nu. Vroeger een volle bos krullen. Hij rookte nog wel, maar dronk niet meer. Ook kwam hij nogal zwakjes over, lichamelijk gezien dan. Duidelijk had hij nooit aan sport gedaan. Bij het inschenken viel het op dat zijn vingers trilden, had hij een alcoholprobleem gehad, dat hij daarom niets meer dronk? Hij bleek ook lekker vegetarisch (ayuverdisch) te kunnen koken.
Hoe het ook zij, het was een gezellige avond, die duurde tot we de zon zagen opkomen boven het water. Om half zes gingen we naar bed, nog even hoorden we Sjoerd zeggen dat hij om 11 uur weg moest naar een afspraak in Den Haag.
Dat was een tegenvaller, niet alleen konden we maar een paar uurtjes slapen maar nu konden we niet eens met het bootje gaan varen. Terwijl we juist zo’n vakantiegevoel kregen daar aan dat water.

5 uur ‘s ochtends Zonopkomst….

Gelukkig mochten we de zondagmiddag nog blijven nadat Sjoerd weg was gegaan.
Het duurde niet lang of ik moest weer even een uurtje gaan liggen, 4 uurtjes slaap waren duidelijk niet genoeg geweest.
Daarna probeerden we nog wat alcoholvrij bier en wijn, maar dat vonden we dus echt totaal niet te zuipen!
Nou ja, dat was het dan. We pakten onze spullen en legden de sleutel op tafel en trokken de deur dicht. Bij de auto aangekomen kwam Fred erachter dat hij zijn jas nog binnen had liggen. Sjoerd even bellen dus. We hadden geluk, een reserve sleutel zat in een kluisje op het terras met een code.
Bommel aan de Maas, het Land van Maas en Waal. Eigen huis in een prachtig natuurgebied aan het water. Je kan zeggen van hem wat je wil, maar dat heeft hij dan wel weer heel goed gedaan.

‘s middags aan het water: vakantiegevoel!

Huis met bootjes: vakantiegevoel!

Willem Nijholt

26.06.2023

Blog

In de eerste plaats vond ik zijn spraak, dictie, taalgebruik prachtig. Verder vond ik hem altijd goed, zo niet heel goed acteren, dansen en zingen. Kortom, een rasartiest zoals je ze niet meer vindt tegenwoordig.
Als ik aan zijn films denk, kom ik al snel bij ‘De Stille Kracht’, elke week op de tv.
Destijds zat ik op internaat Don Bosco en als de Stille Kracht op tv kwam, zat het hele tv kamertje bomvol. Niet omdat de film nou zo spannend en interessant was. Dat was hij wel, maar niet voor de meeste jongens die kwamen kijken, want voor hen ging het om de erotische scenes tussen Willem Nijholt en Pleuni Touw. Van deze dame kregen we zomaar midden in de film op een doordeweekse dag, een ruime blik op haar riante borsten toen ze haar badjas opende voor Willem Nijholt. Vanaf dat moment zat de tv kamer wekelijks vol in afwachting van wellicht nog meer van dat soort momenten.
Die kwamen er niet.

Jaren later zag ik hem in ‘Willem van Oranje’ waarbij hij de rol van de Spaanse Hertog Alva uitstekend vertolkte.

Ook heb ik hem mogen bewonderen in de musical ‘Een kannibaal als jij en ik’ van Neerlands Hoop in Bange Dagen. Meesterlijk hoe hij de quizmaster neerzet, geniaal kwa stem- en taalgebruik. Klasse.

Maar hij was zoveel meer, speelde in films en musicals, schreef boeken en was een prettige verschijning als hij weer eens op tv verscheen.
De laatste keer dat ik hem zag was bij de dodenherdenking in 1984 op de Dam in Amsterdam. Hij liep met halflang haar, nodig voor zijn historische rol in Willem van Oranje, naar de Dam om daar een speech te geven, die ook alweer geniaal was.
Een groot kunstenaar is niet meer onder ons….

Tina Turner

18.06.2023

Blog

Natuurlijk hadden we het singeltje Proud Mary vroeger, begin jaren ’70, al vaak gehoord, evenals River Deep, Mountain High.
Daarna raakte ze in de vergetelheid. Tot 1984 ineens de single ‘Let’s stay together’ van haar in de hitlijsten kwam. Ze kwam bij MTV en zag er, zeker voor haar leeftijd, nog knap en sexy uit. Ik vond het mooi, kocht de maxi single.

Het liedje ‘Tonight’, samen met David Bowie was een hoogtepunt. Twee idolen uit de jaren ’80, beiden inmiddels helaas niet meer onder ons. Je groeide met ze op en dacht nooit dat dat eens voorbij zou gaan. Zo gaat dat nou eenmaal.

Het ging snel, ze bleef hits scoren. Mijn moeder zag haar zelfs met mijn broer in de kuip. ‘Was wel erg hard’ zei ze.

De film en de documentaire zag ik natuurlijk ook. Wat een vreselijk huwelijk met die Ike en wat goed dat ze zich daarvan vrijgemaakt heeft.
Ze tourde nog een aantal keren rond de wereld en een maakte nog een aantal topplaten. Daarna, vond ik het ook mooi te horen dat ze eindelijk de liefde van haar leven vond en zich in Zwitserland vestigde met haar Duitse echtgenoot.
Een echte powervrouw was het, rust zacht Tina!

Benauwd weer

18.06.2023

Blog

Het benauwde weer is gelukkig voorbij. Leuk, als je vrij bent met het zwoele zomerweer van de laatste weken, maar ik moest juist nog vol aan de bak, 6 dagen per week. Het slechte nieuws is, ik werk binnen.
Een paar keer ben ik nog op Zandvoort geweest, waar ik het na een uurtje zonnen meestal wel weer had gezien. Vooral als er wind stond, zat je voor je er erg in had onder het stuifzand. Dat schuurt best wel als je je insmeert met factor 50. Inderdaad is dat de hoogste factor, ik ben dan ook niet verbrand.

Maar laten we niet klagen over het benauwde weer, is het eindelijk lekker warm weer, is het weer niet goed. Als het koud weer is, is het ook nooit goed. Kortom, het klagen zit de Nederlanders in het bloed.
’s Avonds de ramen open, maar toch; muggen en plaknachten. Veel gehoord om me heen; slecht geslapen want te warm. Zelf heb ik daar nagenoeg geen last van, als ik ga liggen val ik meestal snel in slaap. Mijn vrouw niet, die kan dan nog de hele nacht wakker liggen.

Koud bier, dat gaat er wel goed in ’s avonds. Vooral koud, ijskoud bier. En water, met ijsklontjes natuurlijk! Mijn vrouw drinkt Gruner Veltliner met ijs, ook lekker fris.
Koud douchen, werkt ook uitstekend.

Gelukkig is het wat frisser vandaag, eindelijk weer diep ademhalen. Kortom, voor mij is afwisseling in het weertype wel prettig. Het hele jaar zon, nee bedankt! Een verfrissende regenbui, ik kijk ernaar uit.
Nog 2 weekjes, dan zit het meeste werk er voorlopig op, net als op die kaart die ik mijn zwager, ook docent, stuurde: 2 redenen om in het onderwijs te gaan: Juli en Augustus!

Licht katertje vanmorgen, waarschijnlijk omdat ik een Leffe Blond heb gedronken na 3 Jupilertjes.
‘Ja jong, je zuipt teveel’ op zijn boers gezegd. Nou vind ik dat wel meevallen, 3-4 biertjes vind ik niet veel. Maar het is al jaren ’s avonds de gewoonte, dus het kan wel wat minder.

Deze week las ik in het nieuws dat Willie Nelson, de 90 jarige countryzanger uit Amerika, eindelijk gestopt is met zuipen en blowen.

Keith Richards ging hem voor. De voormalige junk zei in een interview dat het stoppen met roken hem meer moeite gekost had dan het stoppen met heroïne. Toen David Bowie in 2016 overleed, was Ron Wood, de andere Stones junk, zeer ontdaan. ‘Hij leefde de laatste 20 jaar veel gezonder dan ik’, vertelde Wood, die ook net, op doktersadvies, gestopt was met roken en drinken.

Tenslotte Arthur van Amerongen, een notoir junk en zuiper, bekend vanwege zijn islam kritische boeken en woonachtig in Portugal, is helemaal clean sinds een maand of twee.

Deze mannen geven het goede voorbeeld, al kan je nog zo’n junk en alcoholist zijn, het is altijd mogelijk om te stoppen. Een geruststellende gedachte.
Rest nog de vraag of het definitieve stoppen gaat komen op doktersadvies, zoals bij bovenstaande heren of op eigen initiatief. Het laatste vind ik eigenlijk beter.