Woensdag vandaag, het is benauwd. De metro zat weer stampvol vanmorgen, scholieren staan massaal op hun smart Phone te turen. Bij Station Rai gaan er veel mensen uit en laten Spitsen en Metrokranten achter op hun stoel. Het vuil hoopt zich nog steeds op, de staat van verloedering neemt toe. Als troost wordt omgeroepen in het Nederlands en Engels dat de GVB excuses voor de omstandigheid vraagt en dat het om een staking van het schoonmaakpersoneel gaat. In de les ging het er ook over, de dames vinden het schandalig en begrijpen niet waarom men de werkelozen niet schoon laten maken. Bij wijze van stage.

Het is benauwd weer, dus een lage opkomst vanavond, die hangt nogal eens van de weersomstandigheden af. Grappige discussie met de Armeense Nune gehad vanavond. De Russische media meldt dat President Obama en Angela Merkel bang zijn dat Putin goede vrienden wordt met de president van China, waar hij nu op bezoek is. Ik gaf haar te weten dat ik vanmorgen in de krant juist las dat China het helemaal niet eens is met de bezetting van de Krim en dat ze geïnteresseerd zijn in de aankoop van vele hectares graanland in de Oekraïne.

Marco, de Italiaanse vrachtwagenchauffeur, was helemaal blij vanavond, ik liet hem de site www.taalplan.nl zien, waar hij de basic woorden NL kan leren. Toen het onderwerp kwam op Europa, begon hij aan een half uur durende tirade op de EU. De lonen die door de Oost Europeanen naar beneden zijn gegaan en de chauffeurs in het transport die vervangen zijn door de Bulgaren. De toegenomen onveiligheid en de massale immigratie. Maar vooral het geen invloed meer kunnen hebben op de gang van zaken. Handel is goed, maar laten ze het daarbij houden en ieder land zelf haar eigen beslissingen nemen hierover. Die Euro was ook helemaal geen goed idee.
En weet je wat Nederland betaald heeft aan elke Griek?
20 000 Euro.

Ik heb het vaker gehoord. Ik kan hem geen ongelijk geven, maar vandaag is het Woensdag, het is benauwd, het interesseert me nauwelijks, net als de Europese verkiezingen morgen.

Vaak geef ik als tip niet te vaak aan die dingen te denken die je toch niet kan veranderen.

Je waant je, sinds er een paar weken wordt gestaakt door de schoonmakers, in een derde wereld land. Je schrikt van de overvolle afvalbakken, hier op metrostation Ganzenhoef.

En van de vieze treinen en metro’s en smerige stations. Gecombineerd met de hitte en de vertraging van de trein kan dit soms extra gaan irriteren. De stank, het wachten doet geen goed.
Je hebt het maar te slikken.
Acht keer per week rijdt ik er langs en telkens denk je weer; O ja, het Fyra debakel.

Daar staat hij dan te pronken, de vrijwel nagelnieuwe snelheidstreinen staan hier eenvoudig weg te roesten. Die trein moet toch nog kunnen rijden zou je denken, dan doet hij nog iets nuttigs. Maar nee, zinloos blijft hij staan. Afval.

Het Fyra-drama kost Nederland zeker 500 miljoen

Door Pieter Immerzaal – zaterdag 1 juni 2013, 13:21 in categorie: Economie
De problemen met de Fyra hebben de Staat tot nu zeker een half miljard euro gekost. Dat zegt vervoerseconoom Bert van Wee van de TU Delft tegen de Nos
Een belangrijk deel daarvan is renteverlies. De hogesnelheidslijn, kosten 7,2 miljard, werd in 2009 opgeleverd en sindsdien amper gebruikt. Dat kost geld. “Vergelijk het met de aanschaf van een nieuwe auto. Als je die eerst 2 jaar ongebruikt langs de weg laat staan, verlies je rente op de lening of op het spaargeld dat gebruikt is voor de aanschaf.” Volgens de econoom kan het bedrag richting een miljard oplopen als ook de komende jaren de lijn veel minder wordt gebruikt.
En dat zal het geval zijn, want met de Fyra wordt het niks meer: de Belgen hebben afdoende duidelijk gemaakt dat er teveel niet deugt. Bovendien willen ze hem niet op hun spoor hebben.
En het zal jaren duren voor een vervanger voor de fyra is gekozen, besteld en geleverd.
Daarnaast gaat NS voor miljoenen het schip in. Het bedrijf betaalde 100 miljoen euro voor de Fyra-treinen en het is de vraag hoeveel daarvan terugkomt.

Om half tien fietste ik vanaf de Pijp naar huis, een aangename afkoeling na een lange en hete dag. Vooral tussen de middag in Almere was het heet in het winkelcentrum waar ik doorheen liep. Asfalt en zon, niet de ideale combinatie, in de schaduw blijven lopen. Eind van de middag was het nog heter, maar vanavond vond ik het echt lekker. Nou niet meteen gaan klagen dat het zo heet is, want nu is het eindelijk eens lekker weer. Zwoele zomeravonden zijn er nog veel te weinig in Nederland.

Martin Bril begon er in een van zijn columns terecht over; waarom beginnen gebruiksaanwijzingen altijd met de mededeling; ‘gefeliciteerd met de aankoop van dit product’, terwijl je nog maar moet afwachten of het product je wel goed bevalt en dat kun je pas na een paar jaar zeggen. Als alles dan nog goed werkt, dan mag je me feliciteren. Na anderhalf uur is het me gelukt de cartridge van mijn computer te vervangen. Vraag me niet hoe, ik zit gewoon wat te klooien en uit te proberen. Maar ik geef de strijd niet op want ik moet printen. Nadat ik de cartridge uiteindelijk heb vervangen en er na de zoveelste printopdracht niets gebeurd, loop ik even weg om iets anders te doen. Wie schetst mijn verbazing als ik terugkom; een keurig uitgeprinte presentielijst ligt op me te wachten.

Warm weer vandaag, maar toch gewoon gewerkt. In Uitgeest gaf ik drie uurtjes les aan Ola, een dertienjarig Pools meisje. Spelling, woordenschat en begrijpend lezen. Dictee; pittoresk, nonchalant, interesse, dat soort woorden.
Opvallend veel mensen vol in de zon zien zitten vandaag. De komende dagen wordt het nog warmer dus kunnen we rekenen op een hoog rooie-koppengehalte eind van de week. Als de zon schijnt in Nederland lijkt men in een stress te schieten; men moet in de zon, men moet barbecue en aan het bier en van alles en nog wat. Kortom men laat de boel de boel. Ik weet het maar al te goed want ik deed zelf jarenlang naïef hieraan mee. Tijdens mijn studie niet, toen bracht ik het menig zonnig weekend op om binnen te blijven om te studeren. Gordijnen dicht en koude ijsthee binnen handbereik. Vroeg opstaan hielp ook altijd, dan had je nog een volle dag voor je.

S’ maandags tijdens de proefwerken was ik dan heel tevreden met mezelf. Ik kende de stof en haalde hoge cijfers.

Vandaag kwam dat een beetje terug. Ik had nog genoeg dingen voor te bereiden en wist dat ik morgen dankbaar zal zijn dat ik mijn prioriteiten heb gesteld. Het duurt soms lang voordat je je eigen gebruiksaanwijzing doorhebt.

Een zonnige Zaterdag. Op de fiets ik door naar de bibliotheek. Via de Amstel, waar het een drukte van belang is. De terrassen zitten vol en langs de kade is het vol met picknickende zonneliefhebbers. Roeiboten worden van een aanhanger gedragen. Bij IJsbreker zit het terras zoals gewoonlijk vol met snobs. In de Utrechtsestraat bij de Concerto platenzaak bekijk ik even de nieuwste platen. Weinig bijzonders, de nieuwe Black Keys valt wat tegen en op een cd met opgepimpt restmateriaal van Michael Jackson zit ik niet te wachten.

Op het Rembrandtplein, waar ik een zee van oranje mensen ontwaar. Zijn de wereldkampioenschappen al begonnen? Het zal wel een oefenwedstrijd zijn. Hele families lopen in oranje T-shirts met de namen ‘van Persie’ en ‘Sneijder’ achterop. Via het Waterlooplein naar de Nieuwmarkt, waar de terrassen ook vol zitten. Als ik over wil steken naar de bibliotheek naast het Centraal, hoor ik een ritmisch toeteren. Onder de brug van het spoor komt een massa gele T-shirts aangelopen. Geel-rood-blauwe vlaggen. Eerst denk ik aan Roemenië, maar het blijkt om Ecuador te gaan.

Voor de bibliotheek staan zoals gewoonlijk weer een paar jongens die een abonnement op de krant NRC-Next trachten te slijten aan de bibliotheekbezoekers, op een ietwat vervelende manier; ‘wilt U een gratis krant?’ en dan over de voorwaarden beginnen. Ik zeg tegenwoordig meteen dat ik geen NRC lees, dan ben ik van dat opdringerige gedoe af.

Op de terugweg zijn de voetbalsupporters van Equador inmiddels neergestreken op de vele terrasjes van de Nieuwmarkt en Rembrandplein. Een goeie dag voor de horeca.

Een cursist van mij staat in de keuken van Bazaar, een restaurant op de Albert Cuyp. Het is er altijd druk. Ik kende de Bazaar van Rotterdam en vond vooral de entourage leuk. Die is hier zelfs nog leuker dan in Rotterdam. Alleen al de buitenkant, je ziet een engel op een oud kerkgebouw staan.

De inrichting is geweldig, de ruimte met eerste etage is hoog en groot, in het midden een ronde bar en net als in Rotterdam een gedeelte met gekleurde lampjes als plafond. Mooi om foto’s te maken en bijzonder sfeervol.

Een trendy restaurant voor een nieuwe generatie, een voornamelijk jong, westers publiek, grotendeels bestaand uit meisjes, studentes waarschijnlijk.

Twee dingen waren wat minder; het geluid en het eten. Er was veel echo en door het gekakel van de vele mensen had je moeite om je verstaanbaar te maken, wat op den duur iets teveel van het goede was. Gewoon ‘lawaaiig’, de onverstaanbare arabisch klinkende muziek maakte het alleen nog erger. Wat een rust toen we weer buiten waren.
En dan het eten. Tsja, mijn vrouw is kok en ze vond het maar niks. Eerlijk gezegd stelde het niet veel voor, wat je wel zou denken met zo’n inrichting en zo’n imposant dienblad met een doorsnede van bijna een meter. We hadden de verse visschotel besteld, bestaand uit een paar moten zalm. Gegarneerd met wat grof gesneden paprika’s, pepers en een tomaat, een blaadje sla erbij, een olijf met pit en saus, vooral veel saus. Dat saus-principe werd overal in doorgevoerd; bij het kommetje, alweer grof gesneden, aardappelen werden twee bakjes saus, een mayonaise en een kerrie saus geserveerd. Bij de zalm een kommetje met een roodachtige ondefinieerbare substantie en tevens een iets grotere kom met iets wat op vissoep leek. Kortom, voldoende saus om alles ruimschoots in te laten zwemmen, maar als je, zoals wij, niet zo gek op sausen bent, heb je daar niet veel aan.

Maar laat ik niet teveel zeuren, tenslotte kun je er prachtige foto’s maken.

Vanmiddag in Almere stond hij er pontificaal; de Moorkop. Logisch zou zijn de prijs van de Moorkop eronder te zetten, maar er worden hier saucijzenbroodjes aangeprijst.

Bij het zien van de Moorkop moet ik altijd meteen denken aan Kees van Kooten, die met ‘Koos Koets’ de Moorkop onsterfelijk maakte met zijn ‘more in de kop’.

De Libelle zomerweek vinden deze week plaats in Almere en dat was te merken. Bussen staan uitnodigend te wachten bij het station, om de dames er direct heen te brengen. Veel dames op leeftijd vinden dit blijkbaar nog zeer de moeite waard. S’middags staan ze in groepjes, met ‘goodybags’ met het logo van de sponsor, op de trein voor de terugreis te wachten. Moe maar voldaan kletsen erop los, maar eenmaal in de trein gezeten worden ze langzaam stil.

Jumbo doet me denken aan het rode olifantje op de puzzels en spellen van Jumbo;

Of aan het olifantje uit de Donald Duck, hoewel hij Dombo heet. Twee letters verschil;

Het betreft de Jumbo supermarkt bij ons in de buurt. Groot, schoon en mooi uitgestald. Bovendien goedkoop. De kassières waren goed geïnstrueerd in klantvriendelijkheid. Keken ze je ten tijde van C1000 nog uitdrukkingsloos aan, nu kon je rekenen op een stralende glimlach. Je loopt toch een stuk vrolijker naar de uitgang op die manier.

Vanmorgen, tijdens de les verslagschrijven in Zuid-Oost. We hebben het over vakantie, drie dames, twee Surinaamse, een Egyptische kleuterleidster en ik. ‘vakantie in Nederland kan ook heel leuk zijn’ zei ik en vroeg wat ze al gezien hadden. De Egyptische vertelde dat haar man een pizzeria in Soest heeft en dat ze het een prachtig dorp vind, zo heel anders dan Amsterdam. ‘Klopt, ik ben er ook geboren’, zei ik. ‘Prachtige bossen en duinen waar je uren in rond kunt wandelen en genieten van je rust’. Dat vond ze ook. Rust is het toverwoord voor vakantie als je in Amsterdam woont. Natuur ook. Een van de Surinaamse dames begon dolenthousiast te vertellen over Eemnes. Eemnes? ‘Ja, voorbij Almere. Geweldig, daar heb je glijbanen waar je door het water vooruitgeduwd wordt’. ‘Center Parks?’Inderdaad ging het over Center Parcs. Blijft enorm populair voor families met kinderen. Zandvoort was ze ook geweest, maar de Center Parcs in Eemnes was veel leuker’. Ik nam dit voor kennisgeving aan. De andere Surinaamse begon over Emmen. ‘Emmen?’ ‘Ja, prachtig dorpje in Drenthe. Heerlijk rustig, je hoort de vogeltjes en koeien. Een haan die kraait. Het ruisen van de bomen. Mooie natuur. En een prachtige dierentuin. Als je door het stadje loopt is het zo mooi, alleen maar witte mensen! Ja, leuk daar in Emmen.

Soms zie ik dingen, waarvan ik niet weet wat ik ervan denken moet. Beelden bijvoorbeeld, gebouwen en voertuigen kunnen eruit zien alsof ze er zijn om voor lief genomen te worden. Het is niet nodig om meer aandacht aan ze te schenken dan nodig is, maar ik vraag me dan af wat de maker van het desbetreffende product er voor bedoeling mee in petto had. Zoals vanmiddag in Almere;

Een kunstwerk, dat is duidelijk. ‘het verstilde moment’ stond er op de sokkel. Daar kan ik me wel wat bij voorstellen, zo’n object in die positie staat nooit stil. Een groot ding voor een groot gebouw, prima. Maar wat ik miste waren bomen, een vijvertje of een fontein. Dat had er toch wel wat meer leven en kleur in gebracht.

Een leuk brommertje, maar waar ga je zitten? Volgens mij kan je er met een rolstoel oprijden, na het starten komt de bodem omhoog. Best een stoer ding eigenlijk, voor een rolstoelrijder.

Wat is dit voor toren? Uitkijktoren, watertoren? Geen idee, ik ben er nog niet achter.

Wolkenkrabbers, achter het station in Almere. We weten van wanten en we zijn niet van gisteren. Zoiets.

Zonnatura goede nachtrust thee, bij de Appie niet meer te koop, maar Dirk voert hem nog in zijn assortiment. Gisteren kreeg ik een handjevol theezakjes van een vriend, ik dacht die bestaan niet meer. Laat ik nou net slecht geslapen hebben vannacht. Kwam dat omdat ik de gezonde nachtrust thee niet gedronken had? Misschien had ik nooit meer aan de gezonde nachtrust thee moeten denken, dan had ik misschien goed geslapen. Lekker is hij niet, heb ik net geproefd. Als ik nou maar goed slaap.
Vanavond moest ik ook denken aan de dag dat ik zakte voor mijn rijbewijs. Ik weet nog goed dat ik een voorrangsweg op moest bij het dierenpark Amersfoort. Op ongeveer tweehonderd meter afstand kwam er een fietser aan. Ik dacht dit is zo ver weg, hier kan ik nog wel drie keer voorgaan. Niet dus, ingreep en gezakt voor mijn rijbewijs. Vanavond reed ik op de fiets, op een voorrangsweg en werd ik afgesneden door een bus van het gemeentelijk vervoer bedrijf, die afsloeg voor mijn neus, terwijl ik voorrang had. Op de terugweg van hetzelfde laken een pak. Ik reed rechtdoor bij een kruising omdat het licht op groen stond. Werd ik afgesneden door een autootje dat weer zo nodig nog even voor mijn neus de bocht om moest. Seconden sparen door mijn leven op het spel te zetten. Je zou er bijna slecht van gaan slapen.