Het was bewolkt en we liepen, mijn vriend en ik, door Haarlem. Ik woon hier inmiddels bijna twee jaar en het bevalt me veel beter dan in Amsterdam. Daar moet ik wel bij zeggen dat ik in Amsterdam een stamkroeg had, l ’Affiche, met terras. In de zomer was het daar goed toeven op de Zondagmiddag in de zon. Een leuke middag op een terras heeft als ingrediënten ten eerste de zon. Dan is goed gezelschap belangrijk, want onder het genot van een goed glas bier kunnen interessante conversaties gevoerd worden. Ons favoriete biermerk bij l ‘Affiche was Texel, 4 eurootjes per groot half liter glas en met z’n tweeën dronken we er een stuk of 4 dus bedroeg de rekening het eind van de middag minimaal 32 eurootjes, meestal meer want fingerfood.
Maar goed, nu Haarlem. Het was bewolkt, maar niet koud en met de wind viel het ook wel mee.
Ik kende natuurlijk wel al wat terrassen in Haarlem. Natuurlijk de Grote Markt en de Jopen. Prima toeven daar, maar de Grote Markt is nogal groot en druk en open. De Jopen kerk daarentegen is kleiner maar helaas kijk je daar tegen de muren van het Gemeentehuis aan. Natuurlijk helpt het uitstekende Jopen biertje wel om het gezelliger te maken, vooral de ‘Blurred Lines’ mag mij bekoren, maar waarom zit je hier aan een biertje van 4 euro 50, omringd door nieuwbouwmuren? Waar zijn de bomen?
Nee, deze afgelopen Paaszondag kwam ik erachter dat het beste terras in Haarlem zich bevind op de Botermarkt. Als ik me niet vergis, was het ‘de Gooth’ in het midden van het plein.

Er staat op de Botermarkt de hele week een haringkar en ’s woensdags is er in de zomer rommelmarkt. Vorig jaar scoorde ik daar voor mijn tante het prachtige boek ‘Gezelligheid kent geen tijd’ en dat ging over de meester tekenaar wijlen Anton Pieck, als ik me niet vergis geschreven door Henri Knap. Mijn tante van 94 in het Land van Maas en Waal, Dreumel, was er in ieder geval dolblij mee, zo liet ze me weten. Dat had ze met veel plezier gelezen en ook de prachtige prenten met genoegen bekeken. Ze kijkt geen televisie meer, zelfs het journaal niet meer, liet ze me tevens weten, want ‘alleen maar die oorlog en die boeren’ daar had ze het duidelijk helemaal mee gehad. Gezelligheid kent geen tijd, nou dat klopte ook voor ons in Haarlem vandaag.

We kwamen voordat de zon doorbrak en hadden ruime keuze aan plaats, zodat we riant in het midden vooraan gingen zitten, zodat je mooi zicht hebt op alles wat er voorbij komt lopen.

Wat dronken we daar? Bonifatius – ik ging voor de Blonde en mijn vriend voor de Amber – een 4 euro – bier uit een mooi Bonifatius-glas dat ik nooit eerder had gedronken, maar geweldig lekker! De brouwerij stond in Friesland googleden we even. Wie was Bonifatius ook alweer? Bekende naam uit de geschiedenisboekjes! Een priester die vermoord werd in 754 terwijl hij Friezen trachtte te bekeren, die hem met het zwaar afslachtten.

Bij het tweede glas brak de zon door.
Toen kon de dag niet meer kapot. Pluspunten van het terras op de Botermarkt zijn bovendien:
De lage huizen rondom zorgen voor veel toegang van de zon, dus een zonnig terras en de zon bleef ook de hele middag, van 3 tot 8 aanwezig.

De vriendelijke, leuke bediening. Het is altijd fijn als je door een leuk meisje bediend wordt en dat was zeker het geval. Bij navraag bleek ze ‘Dirkje’ te heten, het soort meisjes waar ik vroeger helemaal op viel. Duidelijk was dit een lokaal meisje, een studente HBO die er wat bij wilde verdienen.
In Amsterdam zijn het vaak Engelsen, die geen Nederlands spreken. Als je vraagt waarom ze geen NL spreken zijn ze geïrriteerd heb ik gemerkt.

De mensen om ons heen. Geen toeristen, maar locals. Leuke jongens en meisjes die gretig bier stonden te drinken en in groepjes van 4-5 aan kwamen lopen. Geamuseerd mochten we ze observeren.
In Amsterdam zitten er meestal toeristen op de terrassen en vaak nogal arrogante studenten.
Nee, Haarlem wint het duidelijk wat mijn terraservaring betreft.

En ja hoor, het was weer zover, de Goede Vrijdag staat voor de deur en The Passion op teevee.
Een wat sentimenteel slap aftreksel van het verhaal van de laatste 3 dagen van Jezus. Die door tweederangs acteurs gezongen slappe popliedjes, ik heb er een hekel aan. Desondanks blijf ik ernaar kijken, elk jaar weer. Een Turkse Jezus, dat hadden we nog niet gehad. Geen enkele emotie op zijn gezicht als hij in de motregen een van die mainstream nederpop liedjes staat te zingen.
En hoorde ik dat goed? Is dat ‘in the air tonight’ van Phil Collins? De drummer probeert hem wel te imiteren door heel hard op zijn drums te slaan, maar het blijft toch tenenkrommend.
Sorry hoor, maar de Pilates van dit jaar vond ik ook niet zo, ik had graag iemand met een luide en heldere stem gehoord. Wie heeft het idee gehad om hem samen met Jezus ‘zwart-wit’ van Frank Boeijen te laten zingen? Moeilijk verstaanbare flarden van een tekst; ‘die druppels bloed op de achterbank van de werkelijkheid’? Wat heeft dat met Jezus en Pilates te maken? En waarom staat Pilatus minstens 10 minuten zijn handen te wassen? Overdreven sentimenteel gedoe.
Judas die zingt ‘wat heb ik gedaan?’ klonk nogal ongeloofwaardig en dan het commentaar van Pilatus; ‘daar is niets meer aan te doen’.

Met nostalgie denk ik terug aan de film ‘Jesus Christ Superstar’ uit 1972, ik zag hem in het voormalige Alhambra bioscoop op het Amsterdamse Frederiksplein toen ik 13 was. Ik nam de muziek op met mijn cassetterecorder. Later kocht ik de elpee, de originele wel te verstaan met Ian Gillan van Deep Purple als Jezus. Was ik groot fan van destijds, Deep Purple. Met mijn vrienden was ik verbaasd dat hij niet de hoofdrol kreeg maar een onbekende sukkel genaamd Ted Neely.
<

Ian Gillan

Vorig jaar, 50 jaar na dato, kwam hij nog een Jesus Christ Superstar show geven in de Rai in Amsterdam. Pure geldpikkerij, Jezus was 33 toen hij gekruisigd werd. Ted Neely moest inmiddels tegen de 80 jaar zijn.
Maar die film was goed, er werd goed in gedanst en de muziek was goed. Het maakte meer indruk op mij dan alle kerkbezoeken tot dan toe.

We keken ernaar uit, naar de zondagavond direct na het nieuws om kwart over acht; Koot en Bie.
We spraken er de volgende dag over en als de uitzending goed was, weken en maanden, nee jaren later nog. We kenden hele flarden van teksten uit ons hoofd.
We hadden hun platen, waarvan vooral de ‘tweede langspeelplaat van het Simplistisch Verbond’ met
‘Enge buren’ en ‘voor het hek’ favoriet waren.

Van de ‘derde langspeelplaat van het Simplistisch Verbond’ was dit natuurlijk het onverbeterlijke ‘Klischeemannetjes Life in de Haagse Houtrusthallen’.

Het beste moest nog komen; de Tegenpartij was helemaal lachen, gieren, brullen. Natuurlijk hadden we de poster voor ons raam hangen; ‘geen gezeik, iedereen rijk’.

Latere contacten met leeftijdsgenoten leverden bij fans van Koot en Bie steevast de teksten herleven, als je begon vulde de ander je meteen aan.
Hoe goed van Kooten ook was, mijn favoriet was toch de Bie. Zonder hem van Kooten niets, ze vulden elkaar, zoals vaker in duo’s, perfect aan.
Groot fan was ik ook van meneer Foppe, het alter-ego van De Bie. Zijn boekjes ‘Meneer Foppe en het gedoe’ en ‘meneer Foppe over de rooie’ behoren tot mijn absolute favorieten.

Zaterdag met Fred, al meer dan 50 jaar mijn vriend, afgesproken. We gaan een avondje Koot en Bie filmpjes kijken, luisteren en vooral veel herinneringen ophalen.

Twee keer in de week in de teil, zondagse broek en schoenen
Yamaha’s, rammelbakken tot en met maar je kon ze kneiterhard laten gaan.

Gemeente Politie in Volkswagen Kevers. Telefooncellen. De strippenkaart.

Grote zilverkleurige stereo installaties met bewegende wijzertjes, schaalverdeling en lampjes bijvoorbeeld

Cassettebandje. Mooi man bij de radio zitten en muziek opnemen, en schelden als die presentator er doorheen zat te praten
En met een potlood de verkreukelde tape terug draaien…
Je leende LP’s bij de bibliotheek en die nam je thuis op een cassettebandje
Step

Punica

The Thunderbirds; bij Bazooka kauwgum kon je sparen voor de Thunderbird 1, 2 , 3 en de roze rolss royce van Lady Penelope
Swiebertje, Floris, Farce Majeure, Ren je Rot
De dikke en de dunne, Comedy Capers

De ridders; Floris,
Cowboys: Ivanhoe, Rawhide, The High Chaparral, Bonanza
Tijdschriften;
De Pep, later de Eppo
Donald Duck
De Kijk
Dat cassettebandje kan beter, de Basf
Zaterdag ochtend naar school
Schrijven met kroontjes pen
Leren schooltas
Zwemles in Maart om 07:00 uur (niet verwarmd) was trouwens alleen voor jongens, blauw van de kou naar huis en daar was Ma met hete thee.
Exota rood
Puch hoogstuur met 3 voetversnellingen
Als je haast had tijdens het draaien van een telefoonnummer de kiesschijf met geweld terugdraaien.
Met verjaardagen de hele woonkamer blauw van de rook. Lekker man. Ook de rookcoupés in de trein, alleen daar stonk het te erg om te zitten.

Buitenspelen.
Op de fiets, in je regenpak.
Zwarte voetbalschoenen.
Geen moskees.

Hondepoep. (Kijk waar je loopt)
Zilvervlootsparen.
Ziekenfonds.
Stoepranden. (Het spel)

CDA kwam nog op voor de boeren en moedigde ze aan om aan schaalvergroting te doen en megastallen te bouwen zodat we nog meer biggen, kalveren en kippen naar het buitenland konden exporteren, want stikstof (ammoniak) bestond nog niet en D’66 hield zich onder kroegtijger Hans van Mierlo bezig met politieke vernieuwing i.p.v. het pesten van de burgers.

Rokende leraren in de klas, dat kon toen ook nog
Maar je noemde ze wel meneer of juf of jufrouw of meester. Geen jan Piet of Klaas of Ria. En je zei netjes u tegen ze. Als je je huiswerk niet goed deed of zat te klieren in de klas kreeg je gewoon een draai om je oren. Als je daar dan thuis over klaagde kreeg je er van je vader of moeder nog één onder het mom van: Dan zal je hem wel verdiend hebben

Rekenliniaal

Bossen haar
Dienstplicht
Step
Rolschaatsen
Wehkamp gids met gezichtsmassage apparatuur
TV antennes
Nul allochtonen
Sigarettenautomaten
Postbode in uniform
Discotheken
Girocheques
Acceptgiro kaarten

Bandrecorder en lelijke eend
TDK SA90 chrome
Yamaha
De Kijk
Dr Bibber
Popfoto
Rijam agenda van de school campus van V en D

Je kunt er om lachen, maar ergens hadden de mensen toen niet veel nodig en maakten dit soort gebeurtenissen nog indruk
En hij mocht opblijven voor de maanlanding. Boxen met Cassius Clay. Ajax – Benfica

Kreidler RMC-S, maar eerlijk is eerlijk de techniek van de FS1 was beter, makkelijker sleutelen ook.

De SRV wagen > leve de man van de SRV van je hiep hiep hiep hoeree!

De voddenman, de melkboer met zijn ijzeren hond, de schillenboer met paard en wagen, de eerste ds19, de scharensliep

TDK
Tongen in de donkere hoekjes in de discotheek
Jaren 70 en 80..beste tijd die de mens kon meemaken…

Stond op de deksel van de pan die in de keuken op een leeg kratje bier stond. Telefonisch had mijn vrouw me er ook al op gewezen.
Ze had op de markt een kilo krab gekocht, verse krabbetjes dus. Dat betekende dat de krabbetjes nog leefden!
Nu meende ik ook enig getik uit de pan te horen. Als een horrorfilm met een levend begraven iets dat eruit wil.
Rillingen die dan over je rug lopen. Ik vond het niet echt prettig in de keuken met die levende krabbetjes in de pan. Ik probeerde het keukenbezoek tot een minimum uit te stellen en deed alleen de noodzakelijke dingen die ik daar moest doen. Gelukkig zijn de krabbetjes vandaag gekookt, zodat in ieder geval niet meer leven.
Dat was een paar jaar geleden wel anders. Toen had mijn vrouw een paar levende kreeften gekocht en gekookt.
Ook iets waar ik niet graag getuige van wil zijn. Op het moment dat ze de pan in gaan ben ik overal te vinden behalve in de keuken.
Maar goed, de zondagochtend na het koken liep ik nietsvermoedend naar de gootsteen om een slokje water te drinken.
Op het moment dat ik me voorover wilde buigen om te drinken, zag ik vlak voor me in de gootsteen een half gekookte kreeft zich oprichtte.
Ik schrok me wezenloos en gilde als iemand in doodsangst.

Ik ging ervan uit dat de kreeften niet meer leefden, maar deze dus nog wel. Wat een schrik!
Nu ben ik sowieso een watje wat krabben en kreeften betreft.
Ik ben altijd stomverbaasd als ik zie hoe mijn vrouw smakelijk een krabbetje in haar mond doet.
Met veel gekraak zit ze ervan te genieten.
Ik kan dat niet, krabsalade vind ik wel lekker en krabvlees ook, maar om zo’n klein krabbetje helemaal op te eten is niets voor mij.
Ik ben een watje die alleen kant en klaar eet, dat wil zeggen zonder schalen, huid of graatjes.
Als die eruit zijn dan kan ik er wel van genieten.
Inktvis, mosselen, oesters, garnalen, krab en kreeft, dat is het lievelingseten van mijn vrouw.
Als ze het voor mij kant en klaar serveert, gekookt of gebakken en wel, kan ik er ook smakelijk van genieten.

Dat dan weer wel.

Ik heb het altijd met ze te doen; dikke mensen die ik in de sportclub zie. ‘Ga door, goed zo! Ga door!’ zou ik wel uit willen schreeuwen.
Soms zie ik ze met rood hoofd zwetend op de loopband, hoewel ze maar een slakkengangetje lopen. Het valt me op dat ze meestal alleen zijn en dat andere sporters soms moeite hebben om hun lachen in te houden als ze de dikkerds aan de gang zien. Tja het ziet er belachelijk uit, maar ik bewonder ze want ze proberen het tenminste.
Ik bak er zelf ook niet veel van hoor! Op de loopband hou ik het maar 3 minuten vol, dan ben ik op. Maar, denk ik dan, beter 3 minuten dan helemaal niks!
Respect voor dikke mensen die gaan sporten! Dat het verdomd zwaar is, dat het afzien is en zeker voor mensen als jij, dat het een enorme stap is naar de sportschool en vooral door te gaan. Respect!
Ik zal je niet uitlachen als je prestaties lachwekkend zijn.
Ik zal je in gedachten moed toespreken, ik zal je het beste wensen.
Ik heb namelijk diep respect voor mensen zoals jij die hun leven willen verbeteren. Die hun lot in eigen handen nemen en hun gedrag en consumptiepatroon vrijwillig aanpakken.
Dat is niet makkelijk, de meeste dikkerds blijven dik. Enkele lukt het om af te vallen. Jij kan het, het begin is er. Pak je moment, ga door!
Je bent echt goed bezig!
Lang leve de dikke mensen die gaan sporten!

Dat is natuurlijk waar, een winnend lot uit de loterij, dan heb je geluk gehad en… je kan gelukkig van je geld genieten. Bij de hoofdprijs is dat een behoorlijk tijdje.
Maar is het ook geluk?

‘Geluk, geluk is een hangmat waarin je, lui ligt in een wezenloze stilte’ zong Frank Boeijen in het liedje ‘Linda’.
Er zit wel wat in, gewoon even chillen in de hangmat kan voor even een geluksgevoel brengen.
Voor even ja, net als zoveel dingen je voor even geluk kunnen geven; iets leuks doen of kopen of eten of krijgen.
Maar de hoogte van je lot bepaald de lengte van je geluk.
Geld maakt niet gelukkig, maar het helpt wel.
Tot nu toe heb ik geen geluk gehad in de staatsloterij, of toch wel? Een paar keer heb ik het aankoopbedrag van het lot, 20 Euro al geheel of gedeeltelijk (10, 15 euro)terug gewonnen.
In het casino heb ik ook een paar keer verloren en een paar keer gewonnen. Kwestie van op tijd stoppen. Met 100 euro in the pocket rijdt je toch een stuk leuker die parkeergarage uit. Om op de terugweg een stuk leuker boodschappen te gaan doen in de Appie.
Heel gelukkig gooi je dan de lekkerste biertjes en delicatessen in je karretje. Fijn gevoel, dat is geluk.

De geluiden die het ruisen van de golven en het waaien van de wind opleveren, geeft ons een rustgevend en kalmerend gevoel. Een dagje aan zee maakt me kalmer, positiever en rustiger. De zeelucht en het uitzicht van de zee zorgen voor innerlijke kalmte.
Alsof dat nog niet genoeg is, stimuleert de zeelucht ook nog eens de aanmaak van serotonine in ons lichaam. Dat is een neurotransmitter die verantwoordelijk is voor een positief effect op ons humeur én die ons stressniveau naar beneden haalt. Gewoon een dagje rondwandelen aan de zee en de frisse zeelucht goed in- en uitademen kan helpen om wat minder stress te hebben en alles wat meer te relativeren.
De zeelucht zou de werking van een gen dat verantwoordelijk is voor die kanker en een te hoge cholesterol afremmen.
Jodium komt als element voor in zeeën en oceanen en is een spoorelement dat zorgt voor een goed werkende schildklier.
Tja je hoeft maar even te googelen om bevestigd te worden in het standpunt dat een wandeling op het strand goed is voor je. Dat is het gewoon.
Toen ik student was ging ik elke zondag naar het strand om een lange wandeling te maken. Nu ik in Haarlem woon is het nog maar 9 km van het strand, dus de gelegenheid om vaker naar het strand te gaan. ’s Winters ook? Juist ’s winters, want de koude frisse zeelucht is een verademing en het gevoel dat je hebt na een uurtje gelopen te hebben, is te omschrijven als prettig. Een goed gevoel in je hoofd en in je lichaam.
In je lichaam door te bewegen en in je hoofd door even lekker uit te waaien.

Je voelt het meteen aan je huid als de zon schijnt op het strand. Op 1 Maart liepen we op het strand in de zon. Ik vroeg me voorafgaand aan de wandeling af of ik nog zonnebrandcrème mee zou nemen. ‘Hallo! Zonnebrandcrème?’. Mijn vrouw moest lachen, dat is wel wat overdreven voor een uurtje in de zon lopen vind je niet? Ik moest haar gelijkgeven.

We zullen het dit jaar wel weer meemaken, net als elk voorjaar als de zon begint te schijnen: na een paar dagen zon zie je massaal mensen met rode hoofden die te lang in de zon hebben gezeten zonder aan zonnebrandcrème te denken. Of een veel te optimistisch ingeschatte lage factor hebben gesmeerd. Begin nou eens met factor 50 in plaats van 15! Bespaart een hoop roodheid en kriebel.
Maar het is net als met de ‘Black Saturday’ begin Augustus; de mensen weten dat er dan elk jaar een file staat van honderden kilometers naar het zuiden, maar ze gaan er elk jaar toch weer in staan. En ook dit jaar zullen honderden hoofden zich weer lekker vrijwillig rood laten verbranden in de voorjaarszon…

Grappig trouwens ook dat veel Aziatische mensen, ik merk het aan mijn vrouw, helemaal niet zo gek zijn van in de zon zitten. Op het strand zit ze liever onder een parasol en draagt ze ook nog een hoed. Van haar hoorde ik dat ze liever een lichte huid wilde hebben. Een donkere huid krijg je snel als je veel buiten werkt in de zon. Dat vinden wij hier juist mooi, een kleurtje krijgen. Ik zie elk jaar weer mensen fanatiek bezig met smeren en zonnen, het is nooit genoeg!

Ook kwam ik er pas laat achter dat je net zo goed onder een parasol bruin kan worden als pal in de zon. Veel zwemmen is ook goed, of wandelen of tennissen op het strand. Dan word je mooier egaal bruin. Met andere woorden, de kleur is mooier verdeeld over de huid van je hele lichaam.
Want dat is wat we willen: bruin worden, want bruin is sexy. Witte benen worden ‘melkflessen’ genoemd en dat is zeker geen compliment.
Hoewel je voorzichtig om moet gaan met de brandende zon, is volledig vermijden ook niet gezond. Zonlicht zorgt voor een beter humeur en levert belangrijke stoffen zoals vitamine D.
Daarbij worden we gewoon vrolijk van de zon.

Wat me het meeste verbaasd, is de vrolijkheid, de uitbundigheid en de blijheid. Dat zie ik bij geen andere religie zo sterk als bij het Boeddhisme.
De monnik die wat staat te kletsen op het podium maakt een relaxte indruk en lacht veel. De drie mannen die zich tot monnik lieten inwijden hadden een serene uitstraling om zich heen hangen, een rustgevende gelatenheid waarmee ze alles om zich heen lieten gebeuren.
De drie mannen ondergingen het ritueel glimlachend, het verzamelde publiek, waaronder veel Thais Nederlandse echtparen zoals wij, gingen in de rij staan om een plukje van het haar van iedere man af te knippen. De schaar werd aangereikt en doorgegeven door lieftallige dames en de haren mochten in een mandje gedeponeerd worden, eveneens voorgehouden door een lieftallige dame.

De bijeengekomen dames zagen er prachtig uit, de zon die opgewekt scheen, de muziek en de dans deden de rest.

Dansen, zingen en lekker eten. Wat een prachtige, positieve en blije cultuur is die Thaise toch. En dan die schitterende kleding, in die heerlijk felle kleuren.

Bij ons bezoek aan München stond natuurlijk de biertuin in het Engelse Park bij de Chinese toren op het programma. De ‘Englischer Garten’ is het grootste park van de stad. De rivier Isar stroomt er met hoge snelheid doorheen. Naast het ‘Haus der Kunst’, een monumentaal museum uit de Nazitijd, stroomt het riviertje onder een brug door, waar altijd veel mensen staan te kijken naar de surfers, die een balanceer act uitvoeren op het water.

IMG_4695[1]

De ‘Biergarten’, waarbij een blaasorkest vanuit de Chinese toren voor een stemmig muziekje zorgde, kende ik natuurlijk goed uit de tijd dat ik in München woonde, van 1997 tot 2005. De stad is inmiddels flink veranderd, was me al opgevallen toen we in het centrum liepen;
‘Wir schaffen das’ van Angela Merkel was hier niet onopgemerkt voorbijgegaan, zo werd me duidelijk. Buiten het feit dat het wel twee keer zo druk was als 20 jaar geleden, zag je ook dat het aantal moslims in het straatbeeld flink was toegenomen. Die zag je hier 20 jaar geleden nauwelijks, maar nu overal, behalve in de Biergarten. Daarnaast constateerde ik een flinke toename van bedelaars en daklozen.
Op naar de Biertuin, want het is waar, een mooi moment als je met zo’n Mass, een literglas bier, in de biertuin gaat zitten.

IMG_4698[1]

Over de doeltreffendheid van zo’n Mass, een literglas bier, valt te twisten. Wij Nederlanders houden van een koud biertje en met zo een literglas is het bier niet echt koud meer als je het glas bijna leeg hebt. Nee, zeggen de Duitsers, je moet gewoon sneller drinken! Kortom, voor de geoefende en snelle bierdrinker is het hier een must.
Wel was het erg druk in de biertuin en vooral bij de kassa’s. Wat grappig was, dat twee pikzwarte Afrikanen, de haantjes en varkenspoten stonden te bakken in de keuken. Goed geïntegreerd, deze mannen!
In de drukte ook Nederlandse gezinnen, ik hoor een dochtertje tegen haar ouders roepen: ‘Krakeling, ik wil zo’n grote krakeling!’. ‘Nee, dat zijn Brezels’, zegt haar vader. ‘Die wil ik! En patat met een kippenpoot natuurlijk.
Mijn vrouw en ik kozen voor een ‘Schweinehaxe met Rotkohl en Knodel’, een klassieker. Eten in München betekent grote glazen en grote porties met grote borden. Met zijn tweeën hadden we ruimschoots genoeg aan een Bier en een Schweinehaxe.

Pinnen is wel een dingetje daar. In Nederland houd ik mijn pinpas kort aan de zijkant van de pinautomaat, het duurt hooguit 10 seconden voordat ik een piep hoor, waarna de bon verschijnt.
Nadat je 10 minuten in de rij voor de kassa hebt staan wachten met je bierpul en je dienblad met eten, hoor je de vraag: ‘ Bar oder Karte?’
‘Karte’ antwoord je dan vanzelfsprekend, want in Nederland betaal je al 20 jaar alles probleemloos met de pin. Dan komt er een pinautomaat tevoorschijn uit de oude doos, waar boven je je kaart legt. Eerst deed ik dat kort, zoals ik gewend ben in Nederland.
‘Liegen lassen, Karte liegen lassen!’ werd ik door de kassière toegeschreeuwd. Het was de bedoeling dat ik mijn pinpas langer op het apparaat liet liggen, maar de manier waarop mij dit kenbaar werd gemaakt stond me helemaal niet aan. Duitsers die schreeuwen, daar heb ik een hekel aan. Zeker als ik op vakantie ben.
‘Freundlichkeit kennt kein Zeit!’ riep ik de kassière toe.