Wat me het meeste verbaasd, is de vrolijkheid, de uitbundigheid en de blijheid. Dat zie ik bij geen andere religie zo sterk als bij het Boeddhisme.
De monnik die wat staat te kletsen op het podium maakt een relaxte indruk en lacht veel. De drie mannen die zich tot monnik lieten inwijden hadden een serene uitstraling om zich heen hangen, een rustgevende gelatenheid waarmee ze alles om zich heen lieten gebeuren.
De drie mannen ondergingen het ritueel glimlachend, het verzamelde publiek, waaronder veel Thais Nederlandse echtparen zoals wij, gingen in de rij staan om een plukje van het haar van iedere man af te knippen. De schaar werd aangereikt en doorgegeven door lieftallige dames en de haren mochten in een mandje gedeponeerd worden, eveneens voorgehouden door een lieftallige dame.

De bijeengekomen dames zagen er prachtig uit, de zon die opgewekt scheen, de muziek en de dans deden de rest.

Dansen, zingen en lekker eten. Wat een prachtige, positieve en blije cultuur is die Thaise toch. En dan die schitterende kleding, in die heerlijk felle kleuren.

Bij ons bezoek aan München stond natuurlijk de biertuin in het Engelse Park bij de Chinese toren op het programma. De ‘Englischer Garten’ is het grootste park van de stad. De rivier Isar stroomt er met hoge snelheid doorheen. Naast het ‘Haus der Kunst’, een monumentaal museum uit de Nazitijd, stroomt het riviertje onder een brug door, waar altijd veel mensen staan te kijken naar de surfers, die een balanceer act uitvoeren op het water.

IMG_4695[1]

De ‘Biergarten’, waarbij een blaasorkest vanuit de Chinese toren voor een stemmig muziekje zorgde, kende ik natuurlijk goed uit de tijd dat ik in München woonde, van 1997 tot 2005. De stad is inmiddels flink veranderd, was me al opgevallen toen we in het centrum liepen;
‘Wir schaffen das’ van Angela Merkel was hier niet onopgemerkt voorbijgegaan, zo werd me duidelijk. Buiten het feit dat het wel twee keer zo druk was als 20 jaar geleden, zag je ook dat het aantal moslims in het straatbeeld flink was toegenomen. Die zag je hier 20 jaar geleden nauwelijks, maar nu overal, behalve in de Biergarten. Daarnaast constateerde ik een flinke toename van bedelaars en daklozen.
Op naar de Biertuin, want het is waar, een mooi moment als je met zo’n Mass, een literglas bier, in de biertuin gaat zitten.

IMG_4698[1]

Over de doeltreffendheid van zo’n Mass, een literglas bier, valt te twisten. Wij Nederlanders houden van een koud biertje en met zo een literglas is het bier niet echt koud meer als je het glas bijna leeg hebt. Nee, zeggen de Duitsers, je moet gewoon sneller drinken! Kortom, voor de geoefende en snelle bierdrinker is het hier een must.
Wel was het erg druk in de biertuin en vooral bij de kassa’s. Wat grappig was, dat twee pikzwarte Afrikanen, de haantjes en varkenspoten stonden te bakken in de keuken. Goed geïntegreerd, deze mannen!
In de drukte ook Nederlandse gezinnen, ik hoor een dochtertje tegen haar ouders roepen: ‘Krakeling, ik wil zo’n grote krakeling!’. ‘Nee, dat zijn Brezels’, zegt haar vader. ‘Die wil ik! En patat met een kippenpoot natuurlijk.
Mijn vrouw en ik kozen voor een ‘Schweinehaxe met Rotkohl en Knodel’, een klassieker. Eten in München betekent grote glazen en grote porties met grote borden. Met zijn tweeën hadden we ruimschoots genoeg aan een Bier en een Schweinehaxe.

Pinnen is wel een dingetje daar. In Nederland houd ik mijn pinpas kort aan de zijkant van de pinautomaat, het duurt hooguit 10 seconden voordat ik een piep hoor, waarna de bon verschijnt.
Nadat je 10 minuten in de rij voor de kassa hebt staan wachten met je bierpul en je dienblad met eten, hoor je de vraag: ‘ Bar oder Karte?’
‘Karte’ antwoord je dan vanzelfsprekend, want in Nederland betaal je al 20 jaar alles probleemloos met de pin. Dan komt er een pinautomaat tevoorschijn uit de oude doos, waar boven je je kaart legt. Eerst deed ik dat kort, zoals ik gewend ben in Nederland.
‘Liegen lassen, Karte liegen lassen!’ werd ik door de kassière toegeschreeuwd. Het was de bedoeling dat ik mijn pinpas langer op het apparaat liet liggen, maar de manier waarop mij dit kenbaar werd gemaakt stond me helemaal niet aan. Duitsers die schreeuwen, daar heb ik een hekel aan. Zeker als ik op vakantie ben.
‘Freundlichkeit kennt kein Zeit!’ riep ik de kassière toe.

Rafting is met een grote rubberboot met een groepje van 8 personen van een snelstromende bergrivier, in dit geval de Isar bij Munchen, met de stroom meegaan en je af en toe even uit de boot laten vallen om je mee te laten drijven met de stroom. Je hebt daarbij zo’n wetsuit aan, want het water is natuurlijk ijskoud.

Had het zo’n 20 jaar geleden al eens gedaan, in Oostenrijk. Geweldig om dat nog eens mee te maken.

Ditmaal hadden we tochtje op 65 km van Munchen, van Lenggries naar Bad Tolz. Prachtige bergen, groene weiden en naaldbomen, idyllische dorpjes met grote bakken rode geraniums voor de ramen. Kleine weggetjes,mooie pleintjes, rustig en schoon.

Je stapt niet zomaar de rubberboot in, maar krijgt uitgebreide instructie van een leuke, jongedame. Dan stap je met acht personen in de boot. Je draagt een helm en een wetsuit, want de rivier Isar, die uit de Alpen komt, is ijskoud. Op een gegeven moment laat iedereen zich achteruit de boot vallen en zich een stukje meedrijven met de stroom. Het was de bedoeling, wat ik niet wist, dat je dan na vijf minuten weer de boot instapte. Dat was mij ontgaan; ik liet me door destroom heerlijk meedrijven, als een droom zag ik de toppen van de bomen langs de kant en de blauwe lucht en bergen aan me voorbijgaan. Een soort trip, een paradijselijk genoegen maakte zich van mij meester en ik vergat waar ik was en ook dat ik weer naar de boot moest. Uiteindelijk zag ik die in de verte en ik begreep dat ik daar naartoe moest zwemmen, want de anderen zaten er al in.

Rafting, ik kan het ieder aanbevelen!

Ik laat hem nogal eens in mijn auto liggen, mijn telefoon. Mijn portemonnee ook wel eens als ik hem in het dashboardkastje heb gelegd. Dan loop ik terug naar de parkeerplaats en haal hem er uit. Met een zucht, want het was weer eens zover.
Gisteren had ik voor het sporten mijn ring afgedaan (cadeautje van mijn vrouw). Ik had de ring in het kluisje gelegd, no. 44 direct om de hoek. Na lekker te hebben gesport vergat ik natuurlijk helemaal de ring. Dat kwam omdat ik de ring eigenlijk nooit afdoe en dit keer wel. Dus na het sporten de ring totaal vergeten.
Aanvankelijk merkte ik niets. Mijn vriend Hans kwam op bezoek en we gingen een rondje lopen in de stad, waarbij we de platenzaak Sounds aandeden. Het leuke is dat je daar nog tweedehands platen kan kopen en nog leuker; er staan ook twee pick-ups waarop je ze kan luisteren. Dus ik luisterde daar naar een dubbel lp Greatest Hits van Wilson Pickett. Geweldige plaat, alleen zaten me er teveel krassen in. Mijn vriend wilde twee nieuwe langspeelplaten van Iggy Pop en MC5 kopen. Alleen had hij zijn portemonnee vergeten. ‘Ik schiet het wel even voor’ zei ik en thuis zou hij me dan contant terugbetalen. Zo gezegd zo gedaan.
Toen we buiten liepen zei ik nog: ‘hee, ik dacht dat ik nog een zonnebril bij me had, heb ik die ergens laten liggen?’.

Erger was de schok toen ik er ’s avonds achter kwam dat ik mijn ring niet meer omhad.
Sukkel! Schreeuwde ik tegen mezelf. Hoe dom kan je zijn, op 1 dag je zonnebril en je ring vergeten, hoe krijg je het voor mekaar?
Ik besloot om niks tegen mijn vrouw te zeggen. Ik kon ze tenslotte nog terugvinden, alhoewel ik die kans niet groot achtte.
Hoe het dan gaat op zo een avond, je zit jezelf in stilte te vervloeken en gaat nog eens nauwkeurig na hoe en waar je je kwijtgeraakte objecten voor het laatst in je handen had.
Ik besloot om de volgende ochtend vroeg op te staan en meteen langs de sportschool te gaan. Zenuwachtig liep ik naar binnen, me geen illusies makend, hij zou wel weg zijn.
Ik zag het drama al voor me als ik het aan mijn vrouw moest vertellen. Een ring met diamanten, die haar heel veel geld gekost had, liet ik zomaar slingeren in de sportschool. Ik schaamde me dood voor zoveel sukkeligheid.
De opluchting was des te groter toen de ring er nog gewoon lag, op precies dezelfde plaats in het hoekje! Blijkbaar had niemand kluisje 44 gebruikt. Ik dankte de voorzienigheid, mijn beschermengel en Jezus onze lieve Heer, want op zulke momenten wil ik nog wel eens in het bovenaardse geloven.
De ring was natuurlijk het belangrijkste, maar vanmiddag ging ik toch even terug naar de platenwinkel Sounds. Wie schetst mijn verbazing, toen ik hem terugvond in de bak voor de plaat van Wilson Pickett. Niemand had in de tussentijd in de bak gekeken en hem ontdekt. Ik ben een geluksvogel.

Miroslav komt uit Bulgarije en werkt als schoonmaker in Haarlem, ’s ochtends van 6 tot 12 maakt hij drie cafés schoon in het centrum. Miros is zeer geliefd onder het personeel van de cafés, merkte ik toen ik met hem een zaterdagmiddag meeging om een biertje te drinken. Lachende gezichten. ‘Miros – alles goed?’ hoorde ik van vele kanten toen we de cafés binnenwandelden. Het leuke van Miros is dat het een zeer sociaal persoon is die, ondanks zijn gebrekkige Nederlands, heel makkelijk contact maakt met iedereen.
Zo vertelt hij een ieder die het maar horen wil over de ideale vakantielocatie: ‘Sunny Beach’ in Bulgarije, discotheken en luxe hotels uit het betaalbare segment. Inderdaad ziet het er heel gezellig uit op de foto’s die hij laat zien op zijn telefoon. ‘Sunny Beach’ blijkt heel populair onder Nederlandse middelbare school leerlingen, die nadat ze hun diploma hebben gehaald, graag een week gaan ‘zuipen’ in een zonnig, maar ook betaalbaar oord. Daarvoor is Sunny Beach de perfecte locatie. Google maar eens op ‘Sunny Beach’ Bulgary.

Miros is een vrolijke fluiter die wat maakt van z’n leven. Hij is net in Bulgarije op bezoek geweest en stuurde me foto’s van, wat ik later begreep, ‘truffels’ die je daar in de grond kan vinden. Daarnaast van barbecueën en een onduidelijke fles (zelfgestookte?) alcohol. Een vervallen huisje in de natuur op de achtergrond. Hij gaat nog een keer terug, zo vertelde hij, om het ‘dak te repareren’. ‘Natuurlijk, Miro, heel belangrijk; het dak’. Hij denkt de klus in een dag of 10 te kunnen klaren. Wel eerst twee dagen rijden, maar Miros heeft goede vrienden in Wenen, waar hij overnachten kan.
Miros heeft een aardige vrouw, Theodora, met wie hij overigens niet getrouwd is maar wel al langere tijd samenwoont. Zijn moeder woont ook bij hem in huis en de vader van Theodora. Ja, in Oost- Europa zorgt men nog voor hun oudjes!
Theodora mag van haar vader niet naar de discotheek, die Miros graag bezoekt op de vrijdag- en zaterdagavond. Daar blijft hij dan tot een uur of 12 of langer als het gezellig is. Dan staat hij de volgende dag weer om 5 uur op en werkt tot 12 uur, waarna hij een paar uurtjes gaat slapen.
Miros werkt hard en geniet van het leven. Vol trots liet hij mij zijn nieuwe auto zien; een knalrode Audi.

Hij had voor de gelegenheid ook knalrode kleding aangedaan, waardoor hij eruit zag als een soort Spidersuperman van de Red Devils. Gevoel voor stijl kan hem daarbij niet ontzegt worden.
Nee, die Miros die redt zich wel!

Mijn eerste Stonesconcert was in 1975, ik was toen 16 jaar. Dat was in het stadion van FC Den Haag. Ik was met Robbie Noorman, mijn toenmalige vriend en we gingen met de trein. We stonden vooraan urenlang te wachten en het dak ging er helemaal vanaf toen ze uiteindelijk opkwamen. De uitvoering van het nummer ‘Hot Stuff’ staat me nog goed bij met een Mick Jagger die door zijn knieën zakkend en zijn armen wijd uitelkaar, een dans uitvoerde die indruk maakte. Ook staat me nog bij dat hij eerst een emmer water over zichzelf heen gooide en later over het publiek, als een apostel liet ik me dopen door dominee Mick.
De terugweg was een chaos, natuurlijk mistten we de laatste trein vanuit Utrecht naar Amersfoort, waardoor we gedwongen werden een slaapplaats te zoeken in Utrecht, die vonden we uiteindelijk in een bouwkeet, die we deelden met een dakloze. ’S Ochtends namen we de eerste trein om een uur of 6.

IMG_4637

Mijn tweede Stonesconcert was in 1996, ik was toen 36 jaar. Dat was in Duitsland, op het fabrieksterrein van Volkswagen in Wolfsburg. Ik was met mijn toenmalige vriendin Liliana Mezina en we gingen met de trein. We stonden urenlang te wachten en tot overmaat van ramp begon het te regenen. Pijpestelen regende het toen de Stones opkwamen met de fantastische openingswoorden;
‘i’m gonna tell how it’s gonna be, you’re gonna give your lovin’ to me’ van het onweerstaanbare nummer ‘Not fade away’. Ik kende het sinds mijn twaalfde toen ik op mijn verjaardag de muziekcassette met het album ‘Big Hits High tide and green grass’ kreeg, waar ik met rooie oortjes naar lag te luisteren op mijn slaapkamertje. Daar sta je dan, 24 jaar later, het nummer uit volle borst mee te zingen in de stromende regen. Ook hier weer een geweldig concert.
De terugweg was wederom een chaos, de laatste trein was net voor onze neus weggereden en er kwam geen trein meer. Daar stonden we dan, met duizenden anderen, op het station van Wolfsburg. Er zat weinig anders op dan ter plekke op de grond te gaan zitten. ’s Ochtends namen we de eerste trein om een uur of 6.
Dat was de laatste keer dat ik de Stones gezien heb, dacht ik toen.

Inmiddels, Juli 2022, 26 jaar later, ik ben inmiddels 62, zag ik de Stones voor de derde keer. De prijs van een kaartje was inmiddels tot astronomische hoogte gestegen, maar mijn belangstelling evenzeer. Dit keer ging ik met mijn beste vriend Fred, die ik dit jaar ook alweer 50 jaar ken. OK, de show van 13 juni ging niet door, de show van 7 Juli werd het. Natuurlijk waren we al om 16 uur present bij de Arena, waarvan de deuren om 17 uur open zouden gaan. Tot onze verrassing kregen we een armbandje voor de ‘Golden Circle’ en stonden we op redelijke afstand van het podium. Natuurlijk een beetje afzien met dronken mensen die telkens voor probeerden te dringen, hier en daar wat duwen en stoten, maar uiteindelijk konden we het uitstekend zien toen de show begon. Wat voor een show, 2 uur lang ging het dak er helemaal af in de Arena. Heel fijn om mijn favoriete nummers te horen van hun beste platen; ‘Sticky Fingers’ met het geweldige ‘Can’t you hear me knockin’, van ‘Let it bleed’ zelfs vier nummers: ‘midnight rambler’, ‘gimmie shelter’ en ‘you can’t always get what you want’. Daarnaast ook nog het door Keith gezongen ‘You got the silver’. Ook het geweldige ‘Exile on Mainstreet’ album, volgens velen de beste Stonesplaat, kwam uitgebreid aan bod: ‘Happy’ gezongen door Keith, ‘Tumbling Dice’ en het country nummer ‘Sweet Virginia’.

Mick was in topvorm en bewees maar weer eens de beste frontman aller tijden te zijn. Keith en Ronnie oogden wat ouder. De kniebuigingen en karatetrappen van Keith bleven dit keer achterwege, maar om nou met de NRC recensie mee te gaan en te zeggen dat het voor Keith allemaal niet meer zo hoeft, dat vind ik te ver gaan. Zijn spel en bewegingen waren inderdaad minimaal, maar hij speelde perfect en was goed bij stem.

Na het concert ging ik rustig naar huis met mijn auto, die in de parkeergarage stond. Thuis dronk ik nog een biertje, nog even nagenieten. Dat doe ik nog steeds, Vrijdag heb ik alle recensies gelezen, die vrijwel allemaal lovend waren. Gisterenavond het ik bijna het hele concert op You Tube kunnen zien. Ja, het is 2022, maar we waren erbij!
Dit was mijn derde Stones concert en de beste, zondermeer. Alles klopte; het geluid en de show. De juiste nummers, kortom het was legendarisch, een onvergetelijke avond.

De ceremonie die geen ceremonie was. Eindelijk was het dan zover, mijn vrouw had haar inburgeringsexamen gehaald en had vervolgens naturalisatie aangevraagd. Dat was Augustus vorig jaar. We overhandigden alle benodigde papieren, het inburgeringsdiploma en 2 pasfoto’s. Daarna moest tot betaling worden overgegaan. Ik vroeg wat de kosten waren en verstond 59 Euro. Dat bleek ik niet goed verstaan te hebben, het betrof namelijk 950 Euro, en we moesten zeker een jaar wachten totdat we bericht kregen. Dat bericht kwam dit jaar uiteindelijk met een oproep naar het gemeentehuis te komen. Aldaar zou de ‘verklaring van verbondenheid’ afgelegd moeten worden. Mijn vrouw ging dus naar het gemeentehuis, had 3 minuten een gesprekje met een ambtenaar, die haar de volgende presentjes gaf: een Nederlandse vlag, een zakje bloembollen en een pakje stroopwafeltjes. Vervolgens las hij de ‘verklaring van verbondenheid’ aan haar voor;

‘Ik verklaar dat ik de grondwettelijke orde van het Koninkrijk der Nederlanden, haar vrijheden en rechten respecteer en beloof de plichten die het staatsburgerschap met zich meebrengt getrouw te vervullen’.
‘Dat verklaar en beloof ik’.

Hij vroeg haar om het laatste zinnetje te herhalen en dat deed ze.
In de bijgevoegde brief stond een QR code met een toespraakje van de burgemeester.
Tenslotte vroeg de ambtenaar haar om een afspraak te maken met de gemeente.

Mijn vrouw had nog niet door, ik ook niet, dat dit de ceremonie was, die hooguit 3 minuten had geduurd.
Dus wij gingen ervan uit, dat mijn vrouw de verklaring van verbondenheid nog uit haar hoofd moest leren en daarna onder eed moest afleggen op de ceremonie die ging komen en waarbij ze het paspoort uitgereikt zou krijgen.
Niets bleek minder waar, want toen we ons vol verwachting melden bij het gemeentehuis, mijn vrouw had haar mooiste jurk aangedaan, moesten we een nummertje trekken en een half uur wachten. We kregen te horen dat we een paspoort aan konden vragen, dat kostte 75 Euro en we konden pasfoto’s maken in de stad voor 15 Euro.
Dat was een grote teleurstelling, want ik keek ernaar uit om mijn vrouw te zien ‘shinen’, haar moment waarvan ik een mooie foto zou maken. Dacht ik.
De naturalisatie en het paspoort zijn 2 procedures, kregen we te horen.
In plaats van de verwachte feestelijkheden moesten we een nummertje trekken, wachten en betalen.
Het bleek nog voor de coronajaren te zijn dat dergelijke ceremonies werden gedaan, met grote bijeenkomsten van nieuwe inburgeraars die van de burgemeester een paspoort kregen uitgereikt. Die verhalen had ik vaak gehoord van mijn leerlingen. Nu gaat alles dus anders.
De volgende dag las ik in het nieuws dat er vorig jaar 45000 naturalisaties in Nederland hadden plaatsgevonden. De meeste van de hele wereld. Canada stond op de tweede plaats met 6000 naturalisaties, Frankrijk op 3 met zo’n 4000 naturalisaties.
Naast de veranderingen door de coronacrises, is het met zulke aantallen niet verwonderlijk dat de hele inburgeringsceremonie gewoon lopende bandwerk is geworden .

Nietsvermoedend liep ik op Zaterdagavond de keuken in om een nieuw biertje te pakken, zoals ik al honderden keren gedaan moet hebben sinds we hier een jaar geleden kwamen wonen. Ik deed de kraan open om mijn glas te spoelen, maar schrok me rot toen ik ineens iets zwarts omhoog zag springen. Doodsbang vluchtte ik de huiskamer in, roepend: ‘een muis, een muis in de keuken!’. Mijn vrouw liep rustig de keuken in. Rustig, zonder te twijfelen, sloeg ze de muis dood met een lepel. Aan zijn staartje vasthoudend hield ze de muis lachend voor mijn neus. Als een klein kind deinsde ik terug. ‘Watje, slappeling, bangerik’ dacht ik later en ik schaamde me dood voor mijn gedrag. Ben je potverdorie 62 jaar en zo bang als een konijn voor een lullig muisje!
Ik ben een slappeling op dat gebied. Muizen, ratten, slangen, spinnen en andere enge insecten; ik ben er doodsbang voor. Wat dat betreft ben ik een verwend welvaartskindje dat nooit een dier geslacht of gevild heeft.

Mijn vrouw is een natuurmens; ze kan kippen de kop afsnijden en slachten, net als eenden en varkens. Ze kan vissen met de blote handen uit de modder vangen, ze vangt vissen, legt ze meteen op de grill en eet ze met smaak op. Hetzelfde geld voor oesters, mosselen en krabben, die ze uit de zee plukt.
Ze plukt paddenstoelen, raapt schelpen op van het strand en weet er een lekkere maaltijd van te maken.

Bovendien is ze kok en in de horeca zijn muizen een bekend verschijnsel. Ze heeft er in haar loopbaan al honderden afgemaakt. Gewoon met een mes of lepel die binnen handbereik is. Zonder twijfel of angst, voor haar is het de gewoonste zaak van de wereld.

Ik vind dat ik een stoere vrouw heb.

‘Bitte bleib stehen, bleib stehen’ smeekt zanger Till Lindemann van Rammstein in het nummer ‘Zeit’. In een fantastische hoes gestoken, vinyl waardig..

Het nummer’OK’, letterlijk vertaald; Ohne Kondom. En het feestelijke ‘Dicke Titten’ begint met een fanfare hoempapa gevolgd door de heftige rockende Rammstein gitaar. Aleen maar goede nummers op deze plaat, je moet hem wel hard draaien. Het laatste, prachtige afscheidslied ‘Adieu’ met de woorden; ‘Adieu, Goodbye, Auf Wiedersehen. Den letzten Weg muss du alleine gehen’.

Eigenlijk is het totaal over de top, TE hard, TE brutaal en dan ook nog in het Duits! Tegelijkertijd maakt het dat nou net zo leuk aan die band. Hun laatste plaat, ‘Zeit’ is een topper.

Denk aan knallende gitaren, een zware, donkere zangstem en hilarische teksten in het Duits die tot meezingen aanzetten.
Achtergrondmuziek is het bepaald niet, de meningen zijn verdeeld tussen vreselijk en geweldig.

Staat het bier koud in de koelkast? Zijn de buren niet thuis? Zet dan de volumeknop lekker hoog en onderga deze geweldige plaat van Rammstein!

Vanaf het eerste nummer Armee der Tristen tot en met het laatste nummer Adieu. Geniet ervan nu het nog kan.

Theo Maassen had de volgende grap; ‘Waar moet het heen met de wereld? Niemand weet het. Ja, Frank Boeijen weet het, maar die kan niemand verstaan’.
Klopt, hij maakte veel platen met mooie muziek, maar wat hij nou precies zong was velen een raadsel.
En toch, sinds ik zijn laatste plaat aangeschaft heb, ben ik onder de indruk. De muziek alleen al, bovendien zit er een tekstvel bij. Wat het leuke is, hij steelt er zelf ook de draak mee.

Vooral in het nummer ‘een zanger die fluistert’.
En zacht
Als je goed luistert
Een zanger die fluistert
Meer zal
Het niet zijn
Ik hoop
Dat je vindt wat je zoekt
En als er iets verloren is
Een gevoel van
Gelatenheid
En gemis

Mooi, heel mooi! Pure poëzie.. die goeie band erachter maakt het compleet. Net als het nummer ‘Het Park’ naar aanleiding van een bezoek aan het park waar alles begonnen is; Kronenburger Park, een van zijn grootste hits. Hij gaat terug;
Vandaag was ik in het park
Ik liep door mijn lied
Daar kom ik vandaan
En dacht aan toen
Jong waren wij
Voor ons het leven
Er was geen tijd
Maar de hoop op vrijheid