Het beloofde vandaag mooi weer te worden. Meteen druk in de supermarkt, zakken met kolen vliegen de deur uit. De omzet van bier en vlees stijgt, barbecues en tuinmeubels komen tevoorschijn uit kelders en schuren. Terrasjes, parken en stranden stromen vol. Het wordt druk in de tuincentra, plantenbakken met viooltjes verschijnen op balkons.
Voor winterkleding was het net iets te warm. Maar op de fiets, als de wind aantrok was ik blij dat ik mijn winterjas nog niet in de kelder had gehangen. Voor zomerkleding was het nog een beetje te fris.
Je ziet het elk jaar weer; mensen willen heel graag dat het zomer is, maar de zomer zelf werkt nog niet zo mee.
Het begon met veel zon vandaag, maar al snel nam de bewolking het over, zodat we weer in de bekende grijze luchten zaten vanmiddag. Geen slechte temperatuur voor de barbecue, maar ook niet ideaal. Dat stukje zon geeft vaak net dat stukje extra dat nodig is om het feest compleet te maken.
De lentekriebels. We hebben ze al maar de natuur nog net niet helemaal, behalve de treurwilg, die is als eerste groen.

Nog even een paar weken geduld, dan wordt de rest van de bomen ook weer groen.

Ik verbaas me er elk voorjaar weer over.

Mijn Duitse vrienden Thomas en George waren in Rotterdam aangekomen. Vanuit Frankfurt via Keulen via Arnhem naar Utrecht gefietst en van daar de trein gepakt naar Rotterdam.
Ik was gisteren bezig met de belastingaangifte en een verjaardag van mijn schoonzus, maar om half tien vertrokken vanuit Scherpenzeel naar Rotterdam, waar ik om half elf aankwam. De laatste keer dat ik in Rotterdam was, woonde ik er nog. Tien jaar lang was het rondom het Centraal Station een grote bouwput, nu lag er een geweldig nieuw station.

We treffen ons op het terras van Bazaar in de Witte de Withstraat.

Vanuit de Bazaar rijden we in mijn Fiat Seizento over de Zwaan voor een mooie look op de skyline van Rotterdam.

Natuurlijk even naar de Kubus-woningen kijken op de Blaak en dan naar Delftshaven, naast Rotterdam, alwaar we een heel rustig, klein en mooi stukje authentieke grachten met oude zeilschepen bekeken.

en in een gezellige kroeg even een biertje dronken.

Inmiddels was het half twee en mocht ik tevens overnachten in Hotel Bellevue, aan de noordkant van het station. Een oase van rust aan deze kant, een groot contrast met de andere kant waar alles nieuw, groot en druk is.

Een broodje en een kopje koffie op het station en daarna a fietsten mijn vrienden verder naar de kust.

Dutise vrienden van mij zijn op dit moment vanuit Keulen op de fiets in Arnhem beland, vandaag willen ze naar Rotterdam fietsen. Morgen treffen we ons in Den Haag. Een andere vriend van mij is vorig jaar met zijn dochter van dertien vanuit Den Haag naar Scherpenzeel in Gelderland gefietst. Langs de Rijn liggen goeie fietspaden.
Vroeger fietsten we voor de lol, mijn vriend en ik waren 12 jaar, van het dorpje Scherpenzeel naar Hattemerbroek bij Zwolle. Dat was ook zo’n kilometer of 70. Schoolreisjes deden we vroeger ook op de fiets, met de vijfde en zesde klas van de lagere school gingen we vanuit Scherpenzeel naar Oldenbroek in de Veluwe. Dat was ook zo’n zestig kilometer verder.

We fietsten trouwens ook naar de middelbare school in Amersfoort, 15 kilometer verderop. Het hele jaar door, ook bij regen en slecht weer. S’ochtends om 7 uur vertrokken we met een groepje. Het was wel hard trappen elke dag, maar we waren ook nooit ziek en hadden een prima conditie.

In Amsterdam zie ik de pubertjes van tegenwoordig verveeld op hun mobiele telefoons staan staren, massaal maken ze gebruik van het openbaar vervoer.
Het aantal ziekmeldingen is hierop terug te voeren; door het hoesten en niezen in de bus of tram worden anderen snel aangestoken. Door de te warme temperatuur in de tram worden de pubertjes slaperig. Door het zitten en hangen worden ze lui en slap. Met hun chagreinige blikken zien ze er al vroeg oud uit. Jammer.

Vanmiddag even naar het werkmanspaleis voor nieuwe broeken. Nieuwendijk 47 Amsterdam. In de winkel dezelfde vriendelijke Marokkaan en Surinamer die er al jaren staan. De winkel ziet er nog hetzelfde uit als 30 jaar geleden, dat heeft wel iets degelijks.

Levis draag ik al zeker meer dan dertig jaar en de zwarte Levis iets korter. Vroeger een hele uitgave, zo’n spijkerbroek; 70 Gulden was toen veel geld voor mij. Ik verdiende als huisschilder 350 gulden per maand in 1983. Nu kost zo’n broek 85 Euro, de Euro die ik van het begin af aan ben gaan beschouwen als een gulden, terwijl hij dus eigenlijk twee keer zo duur is. Dus de spijkerbroek van toen kost nu 2 x 70 gulden + 2x 15 gulden = 170 gulden. Maar daar denk je niet aan als je die broek koopt. Ben ik niet te oud voor een spijkerbroek. Ja, wel een beetje. Maar de gewone blauwe jeans draag ik nog nauwelijks. Nee, mijn favoriete jeans aller tijden is de zwarte Levis. Nu is daar sinds kort een nieuw model van uit waar ik aanvankelijk nogal sceptisch tegenover stond. Wat was er mis met het oude model? Men wil smallere pijpen en last but not least steekzakken, waar je zo lekker je handen in kunt steken. Ik moet zeggen ik heb er een week in gelopen en hij zit inderdaad als gegoten. Kom je al snel op de riem, die moet er ook goed uitzien, anders heb je een mooie broek met een ouwe, lelijke riem en dat ziet er niet uit.
Tsja Levis. Ik begon met een Lois spijkerpak. Lois was in de 70’s groot, popgroepen als de Golden Earring lieten zich erin fotograferen en stonden in de Rijam schoolagenda. Ik las een verhaal over Rod Stewart, die grote successen vierde in die tijd.

Hij werd ook gevraagd om de Lois aan te doen. Wat dat opleverde? 250 gulden. ‘Hier met die broek’ schijnt hij gezegd te hebben. Grappig als je bedenkt dat hij in het Amstel Hotel sliep en voor een nacht 4 keer zoveel moest betalen.
Lois ging na een aantal jaren uit de roulatie. In de jaren 80 kwamen de bandplooibroeken, maar hielden niet lang stand. Een paar heb ik er gehad, ik voelde me er toch een beetje een watje in. De merken Lee, Wrangler, Big John en Deanim heb ik ook nog uitgeprobeerd. Verschillende winkels ook.

Maar na een tijdje kwam ik toch weer bij het Werkmanspaleis en Levis terug. Waarom? Je weet wat je krijgt en je wordt goed geholpen. En de broek? Die zit altijd meteen lekker.

Veel bedrijvigheid rond Schiphol, het is een beetje zoeken naar de juiste afslag. Was het nou N201 of N232? Allebei, zo blijkt al snel. Bij de benzinepomp zocht ik tevergeefs naar een autokaart, die worden door alle GSM ’s niet meer verkocht. Wel klein googlemaps kijken op zo’n I-Phone 4, zeker als je achter het stuur zit. Even stoppen op de parkeerplaats dan maar. Beelden van lang geleden schoten door mijn hoofd, denken aan de vele zoektochten die ik bij mijn vader in de auto mocht meemaken. De kaartenbak werd dan tevoorschijn gehaald uit de achterbak, heel Duitsland, Nederland, België en Frankrijk zaten erin. De benodigde kaart werd eruitgehaald en, bij droog weer, op de voorkap van de auto uitgespreid. Daarna volgde een langdurig staren op het wegenplan en het zoeken naar de bekende nummers en afslagen, uiteindelijk een wijzen met de vingers en dichterbij komen met het hoofd naar het wegenplan. Het viel niet altijd mee en je moest er wel goed naar zoeken, maar het was leerzaam en we kwamen altijd op de plek van bestemming.

Wat een kassen, verlicht ondanks dat het zonnetje toch scheen. Mooie weggetjes over dijkjes.
‘Four Seasons’ zie ik met grote letters op een bedrijfspand staan.

‘Power Grow’ is de naam van het door mij gezochte bedrijf, alwaar ik een afspraak heb met 4 Polen. Een jaar geleden had ik eens wat reclame voor mezelf gemaakt door brieven met mijn kwaliteiten rond te sturen. Ik was het al bijna vergeten, maar een paar weken geleden werd ik gebeld door Marco van ‘Power Grow’ met de vraag of ik zijn Poolse medewerkers Nederlands kon leren.

Tussen Aalsmeer en Uithoorn ligt De Kwakel, een klein dorpje tussen de kassen. De paprikakwekerij ligt op de Dwarsweg, helemaal aan het einde. Een immense hal en een paar auto’s met Pools kenteken. Toen ik uitstapte liep ik meteen op een Poolse man toe, Derik. Ja, hij wilde Nederlands leren. We liepen de kantine in, waar naast een aantal flessen, koeken, fruit en chocola nog twee vrouwen en een jongen zaten. Even voorgesteld en meteen het daarmee verbonden idioom uitgebreid de revue laten passeren en daarna gezellig doorgegaan met hebben en zijn. Dan het voorstellen nog eens met veel aandacht voor de uitspraak. Dan ik en jij en hij en jullie en zij en wij, verbonden met werk, doe, ga, moet en wil. Zinnen maken, Wie, Wat, Waar/hoe/wat. Daarna Tellen en Rekenen tot 100 en tenslotte tegenstellingen. CD speler met Audio en Audio naast de papieren achtergelaten voor de volgende week. Elke dag een keer lezen, het liefst hardop!
Na afloop, om half acht, praatten we nog wat na.
Derk is getrouwd, heeft vier kleine kinderen en woonde in Kudelstaart. Zijn kinderen spreken natuurlijk al veel beter Nederlands dan hij. Hij woont inmiddels al acht jaar in Kudelstaart. De jongen was misschien net twintig en de twee meisjes iets ouder. De jongen was nogal traag van begrip vergeleken met de anderen. Ik zei hem ’dat komt omdat je meestal alleen met die paprika’s bezig bent en nu moet je ineens enorm veel nieuwe informatie verwerken!’ waarop iedereen moest lachen. ‘Fouten maken is goed, want daar leer je van’. Nu lachte hij ook. Marco, de baas, was ook aanwezig. We babbelden nog wat na. Hij was zeer te spreken over zijn personeel; nooit ziek en doorgaan als het nodig is. Ik nam afscheid. Tot volgende week.

Heet het metro station waar ik al een paar jaar uitstap om les te geven aan kleuterleidsters van allerlei nationaliteiten die hier werken. Ook hier ging het daarbij over het verslag schrijven en wat daarbij komt kijken. Daarnaast gaf ik lessen op B1 lezen, iets wat vorig jaar verplicht werd ingevoerd voor de kleuterleidsters.
Op Dinsdagmiddag help ik Mansa uit Ghana met het verbeteren van haar nederlands en ze heeft al grote vorderingen gemaakt.
Als ik wat vroeger ben en wat tijd over heb, loop ik graag een rondje door de buurt. Net of je op vakantie bent in een tropisch land, want als blanke ben je hier in de minderheid. De Afrikaanse en Hindoestaanse winkeltjes vind ik leuk om te zien. Jurken, pruiken, Jezus en Mariabeelden en allerlei produkten waarvan ik het bestaan niet wist zijn er te koop.
In mijn avondgroep zit Esosa, een Nigeriaan, wiens vrouw daar een afrikaanse winkel heeft. Maandag kwam daar totaal onverwachts een delegatie van Nigeria op bezoek. Vanuit de nucleaire top in Den Haag waren ze even komen kijken in Zuid Oost, waar veel landgenoten wonen. Een hele eer. De president van Nigeria heeft een hoed op tijdens het bezoek aan Den Haag. Hij heeft altijd een hoed op, aldus Mansa, die blijkbaar goed op de hoogte is van het wel en wee van de president van Nigeria.

Op het café op de hoek is het op Dinsdagmiddag om één uur s’ middags al een drukte van belang. Voornamelijk mannen uit Suriname en Antillen staan gemoedelijk te kletsen en een biertje te drinken. Als ik dan even later op het hoofdkantoor van de kleuterleidsters binnenkom, is het ook een drukte van belang, voornamelijk vrouwen die aan het werk zijn.
Wat voor weer ook, er heerst een opgewekte sfeer en er wordt veel gelachen in Zuid Oost.

Uit het raam van mijn appartement kijk ik neer op de kermis van Osdorp in het nabijgelegen park. Gisteravond reed ik erlangs op de fiets en het viel me op dat er ongeveer evenveel bezoekers waren als kermispersoneel. Te koud, net als vorig jaar. Waarom niet een paar weken later denk je dan. Maar nee, dit jaar van hetzelfde laken een pak; kermis van 21 tot 30 maart. Volgens mij worden ze hier niet rijk, maar moet er geld bij. Een bekend verschijnsel, ik denk het vaker als ik langs restaurants rijd met lege tafels. De stroom- en personeelskosten hoger dan de omzet.

Ik had eens een Turk in een inburgeringsgroep, hij was verkoper op de markt van keukengerei; potten en pannen en magnetrons en zo. Op een Woensdagavond toen we les hadden, zag hij er moe uit. Toen ik hem vroeg of hij soms een slechte dag gehad had, zei hij; ‘hoe raad je het. Vanmorgen om 7 uur ben ik van huis vertrokken met een aanhangwagen vol met marktwaar. Eerst mijn spullen uitgestald in de stromende regen. Die hield niet op vandaag; tot vijf uur s’ middags staan te wachten, de hele dag niets verkocht’. Beetje sneu.

Mooi weer is goed voor de omzet, ik had het vaker van marktkooplieden gehoord; mooi weer en beredruk, slecht weer en doodstil.

Een stille kermis is een zielige vertoning, alleen al als je denkt hoeveel uren mankracht er in de opbouw van de attracties zitten. Hopen dan maar op mooier weer.
Kermis, markt, festival, strand, bos en zwembad; geweldig leuk en mooi allemaal, maar geen mooi weer, geen mensen en zonder mensen al snel een sneue vertoning.

Risico van het vak in Nederland.

Heel goed voor je, fitness. Dacht ik toen ik 40 werd en nu fitness ik al weer een jaar of tien. Het schiet er wel eens bij in door drukte, maar telkens als ik geweest ben knap ik er enorm van op. Het is dan ook makkelijker om je beter te concentreren. Buikspieroefeningen; het is even afzien en soms pijnlijden, maar als je het niet doet krijg je wel een slap figuur, zeker als je ouder wordt.
Ik begon met Tae Boo. Lekker moven met box-bewegingen op muziek.

Tegenwoordig doe ik altijd mee aan de buikspiersessie, dan wat roeien, wat fietsen en een aantal krachtspieroefeningen. Door alle drukte schiet het er wel eens bij in, als ik dan twee weken niets gedaan heb voel ik me nogal slapjes en dat was de laatste week het geval. Gelukkig heb ik Vrijdag de draad weer opgepakt en voel ik me weer lekker fit. Ik doe tenminste iets aan sport. Al is het meestal maar eens of twee keer per week, ik fiets dagelijks en zwem als het even kan ook af en toe.

Het komt wel eens voor dat ik een lange dag gewerkt heb en denk; nee vandaag even geen fitness meer. Maar als ik dan toch ga, is al mijn moeheid weg.

Ben ik weer helemaal fit.

Het was vandaag het begin van de zomer in Thailand en ik mocht met mijn vrouw mee naar het Thai feest in Sloterdijk, alwaar haar baas ook een bijdrage leverde door middel van een mega grote pan met Laab Thai, pittig gekruid kipgehakt.

Het begon al vroeg op de Zondagmorgen om 9 uur. We werden verwelkomd door een boeddistische monnik, die door een microfoon thais zat te praten.

In de zaal zaten een vijftal monniken in oranje gewaden in kleermakerzit op het podium, er waren stoelen opgesteld en een honderdtal thaise mensen herhaalden de woorden van de buddha monnik, het was een meditatief gebed. Daarna haalde iedereen wat rijst en ging in een rij achter elkaar staan. De monniken kwamen na het gebed van het podium en ieder mocht wat van zijn rijst in de grote pan van de monniken doen. De monniken eten geven is een eeuwenoud ritueel in Thailand. Er liep een helper bij de monniken die, als de pan vol was, hem leegmaakte in een nog grotere pan.
Daarna was het eten, zoveel als je wilde en meenemen mocht ook. Opscheppen dus, tafels vol met allerlei lekkernijen.

Met een plastic tasje vol met smakelijke gerechten ging ik na een uurtje weg. Mijn vrouw amuseerde zich kostelijk met andere thaise vriendinnen. Ze blijft de hele dag en gaat vanavond door naar haar werk.

Geen feest zonder eten en Thais eten is altijd een groot feest.

Zaterdagochtend. Station Sloterdijk. Ik ben onderweg naar Uitgeest om les te geven en zoek, nadat ik een Volkskrant gekocht heb, even een plek om te zitten. Bij de Starbucks is het druk en bovendien vindt ik de koffie bij daar te duur en te groot. Gelukkig staan er buiten de Starbucks een aantal tafeltjes en stoelen, waar ik ga zitten. Terwijl ik ga zitten leg ik de krant op tafel met aan de voorzijde het achterhoofd van Wilders, die deze week zowat heel Nederland over zich heen kreeg na het; ‘willen jullie meer of minder Marokkanen?’. ‘De PVV loopt leeg’ kopt de Volkskrant.
Een man die als enige ook aan een tafeltje is gaan zitten knikt me glimlachend toe en komt bij me zitten. Ik ben Marokkaan, zei hij, ik doe jeugdwerk in de Baarsjes. De man was legionair bij de landmacht geweest. Zijn kinderen zijn hoog opgeleid en hebben een goede baan gevonden. Hij deed verslag van de vele incidenten met de Marokkaanse probleemjongens in de Baarsjes en ook over een recent incident met een Bulgaar, die voor overlast zorgde.
Hij vertelde me dat hij het op een aantal punten best met Wilders eens was. ‘Die Marokkaanse etterbakkies moeten keihard gestraft worden’ zei hij. Zelf was hij ook slachtoffer geweest van die etterbakkies, er was een Samsung G4 van hem uit zijn jas gestolen in het buurthuis waar hij werkt.
‘Nu is Wilders te ver gegaan, je kunt niet alle Marokkanen over één kam scheren’ zei ik en dat vond hij natuurlijk ook.
We wisselden nog wat anekdotes uit over onze ervaringen met die Marokkaanse etterbakkies.
Toen ik weg moest om mijn trein te halen realiseerde ik me dat het een Marokkaanse man was waar ik mee zat te praten. Aardige man.